01 grudnia 2018

Czym jest ginekologia?

Czym jest ginekologia?


Autor: Marcin Kossakowski


Czym jest ginekologia? Ginekologia to dziedzina medycyny zajmująca się profilaktyką, rozpoznawaniem i leczeniem chorób i zaburzeń żeńskiego układu płciowego.


Do najczęstszych problemów, którymi zajmują się ginekolodzy, zaliczamy:

- zaburzenia miesiączkowania

- stany zapalne pochwy

- niepłodność

- nowotwory narządów rodnych

- zespół policystycznych jajników

- torbiel jajnika

- nadżerka szyjki macicy

Badanie ginekologiczne można podzielić na kilka etapów. Na początku lekarz przeprowadza wywiad z pacjentką, podczas którego zbiera informacje na temat cyklu miesiączkowego, współżycia, schorzeń występujących u innych kobiet w rodzinie (np. nowotwory) oraz ewentualnych niepokojących objawów takich jak upławy, krwawienie czy ból podczas stosunku. Kolejny etap to badanie piersi. W przypadku młodych kobiet jest to USG sutka, w przypadku kobiet po 40-tce – mammografia. Samo badanie ginekologiczne wykonywane jest przy pomocy wziernika oraz palców i służy sprawdzeniu rozmiaru, pozycji i stanu poszczególnych narządów wewnętrznych oraz ma za zadanie wykluczyć obecność ewentualnych stanów patologicznych. W razie konieczności ginekolog zleca dodatkowe badania takie jak USG czy cytologia.

Na podstawie wywiadu i badania ginekolog nie tylko zdiagnozuje schorzenia układu płciowego, ale też dobierze najwłaściwszą formę antykoncepcji – najskuteczniejszą i najmniej szkodliwą dla danej pacjentki. U ginekologa kompleksową i profesjonalną opiekę znajdą także kobiety ciężarne.

Kiedy zgłosić się do ginekologa? Na wizytę do ginekologa powinna wybrać się każda dziewczyna, która ukończyła 16 rok życia lub rozpoczęła współżycie. Poradnictwem ginekologicznym zajmuje się m. in. poradnia ginekologiczna w Skoczowie.


Medikool - dbamy o Twoje zdrowie!

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Prostata

Prostata


Autor: Remigiusz


Dowiedz się więcej na temat prostaty. Nieprzyjemności z przerostem prostaty dotyczą blisko połowy mężczyzn powyżej 50-go roku życia i ponad 70% panów, którzy ukończyli 60 lat - więc warto zapoznać się z charakterystyką tej choroby.


Prostata – słowo powodujące zawstydzenie u mężczyzn. Ten nieparzysty organ mięśniowo-gruczołowy to element męskiego układu płciowego. Powiększeniu się gruczołu krokowego zwykle towarzyszą stopniowo nasilające się charakterystyczne symptomy. Wśród nich jest zmniejszenie się siły strumienia moczu. Następnym początkowym objawem jest potrzeba niezwykle częstego wstawania w nocy w celu oddawania moczu.

W pierwszym stadium choroby dolegliwości są prawie niezauważalne i można nauczyć się z nimi żyć. Nie należy natomiast ich lekceważyć, gdyż nieleczone schorzenia prostaty prowadzą do bardzo poważnych chorób takich jak rozrost złośliwy oraz zapalenie gruczołu krokowego. Wielu mężczyzn wstydzi się rozmawiać na ten temat ze swoją partnerką, a tym bardziej z specjalistą. Zachęcanie do wczesnej profilaktyki oraz diagnozy tego schorzenia może odsunąć choroby powstające jako następstwo nieleczonego przerostu stercza.
Dzisiejsza medycyna zapewnia kilka sposobów leczenia prostaty. Żeby obrać adekwatną metodę należy rozpoznać schorzenie.

Docelowo robi się badanie USG, a w niektórych przypadkach biopsję. Po ich wykonaniu lekarz obiera metodę leczenia, których jest bardzo dużo:
- cewkowe nacięcie prostaty – przeprowadza się nacięcie prostaty z boku pęcherza moczowego;
- rozszerzanie cewki za pomocą spiralki – podtrzymuje ona otwarte ściany cewki moczowej;
- fale ultradźwiękowe – atakuje się nimi tkankę powiększonego gruczołu krokowego, która zmienia się w masę, likwidowaną następnie poprzez wysysanie z wnętrza prostaty;
- mikrofale i wysoka temperatura – kieruje się je na rozrośnięty gruczoł krokowy, który się robi mniejszy;
- krioterapia – jest to pozbawianie tkanek wody i niszczenie jej przy pomocy zamrażania;
- ziołolecznictwo – zioła działają przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo na stercz. Ich własności są moczopędne i sprawiają, że obniża się napięcie mięśniówki gładkiej;
- środki farmakologiczne – współcześnie za pomocą medykamentów można nie tylko złagodzić dolegliwości gruczolaka prostaty, ale i opóźnić rozwój choroby.

Większość z nich ma w składzie wyciągi z roślin lub hormony, które blokują wpływ androgenów na gruczoł krokowy.


Poradnik Zdrowia - skuteczne porady dla zdrowia!

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Krwawienie z nosa - postępowanie

Krwawienie z nosa - postępowanie


Autor: Natalia Orkisz


Krwawienie z nosa to najczęstszy z problemów z jakimi pacjenci zgłaszają się do lekarza. Nos jet bogato unaczyniony, a naczynia krwionośne są umieszczone na podłożu chrzęstnym lub kostnym co nie zapewnia im wystarczająco dużo miejsca do rozszerzenia.


W przypadku urazu nosa dochodzi do krwawienia . Krew wypływa z jednego lub dwóch otworów nosowych .

Przyczyny krwawienia z nosa

Do najczęstszych przyczyn krwawienia z nosa należą infekcje dróg oddechowych. Infekcja, która rozwija się w jamie nosowej powoduje miejscowe przekrwienie błony śluzowej nosa. Niekorzystnie wpływa tez suche powietrze w miejscu ,w którym przebywa osoba z infekcją dróg oddechowych gdyż dochodzi do przesuszenia błony śluzowej nosa co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia krwawienia.

Do innych przyczyn krwawienia z nosa można zaliczyć: złamanie nosa, złamanie podstawy czaszki, złamanie twarzoczaszki, uraz tkanki miękkiej nosa.

Do częstych powodów krwawień z nosa można zaliczyć także nadciśnienie tętnicze, choroby krwi, które zaburzają krzepnięcie krwi,: małopłytkowość, białaczka, przyjmowanie leków przeciwkrzepliwych oraz przyjmowanie leków tj. aspiryna, warfaryna, klopidogrel. Krwawienie może także być spowodowane niedoborem witamin K i C.

Krwawienie to występuje także wśród ciężarnych kobiet (ok.11%)

Postępowanie podczas krwawienia z nosa

1 ostrożnie oczyścić nos

2 uciskać skrzydełka nosa prze ok 2,5 minuty

3 usiąść z głową umieszczoną między kolanami

4 unikać pochylania głowy do tyłu i leżenia

5 krew, która może dostać się do jamy ustnej należy wypluwać

stosować

Jeśli opisane powyżej metody nie pomagają należy chorego zawieźć do laryngologa, poradni laryngologicznej lub do szpitale z ostrym dyżurem laryngologicznym


Natalia

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Rozwiązanie problemu niepłodności

Rozwiązanie problemu niepłodności


Autor: W. Orzechowski


Problem niepłodności stał się tematem coraz częściej poruszanym w różnego rodzaju mediach. Gazety piszą o ludziach, którzy walczą z niepłodnością, telewizje robią reportaże itd. Dzięki temu problem ten jest obecny w codziennym życiu a społeczeństwo zdaje sobie sprawę z tego, że należy mu się przyjrzeć się z bliska.


Niezbyt dobre wiadomości

Wzrost zdiagnozowanej niepłodności w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat o ponad 20% może sugerować, że mamy do czynienia z następną chorobą cywilizacyjną. Może to być oczywiście również przyczyna lepszej opieki lekarskiej i bardziej rozwiniętych narzędzi diagnostycznych.

Leczenie bezpłodności

Samo leczenie nie należy do rzeczy przyjemnych. Często jest długie, czasochłonne a efektów jak nie było widać tak nie ma ich nadal. Pary często mają z tym problem. Dlatego aby leczenie bezpłodności było przeprowadzone skutecznie lekarz musi mieć dobre podejście do pacjenta i być wręcz trochę psychologiem. Przede wszystkim musi wytłumaczyć swoim pacjentom, że to nie jest ich wina, że nie mogą mieć dziecka. Obwinianie się o taki stan rzeczy nie doprowadzi do niczego, a stres może mieć wpływ na możliwość zajścia w ciążę. Niezależnie czy problem z płodnością ma mężczyzna czy kobieta muszą być pewni swojej wartości, czynnik psychologiczny odgrywa tutaj bardzo ważną rolę. Po spełnieniu tego warunku to lekarz musi zrobić wszystko aby leczenie bezpłodności zakończyło się powodzeniem.

Statystyki

Badanie wskazują, że rezultaty leczenia niepłodności na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat są zdecydowanie lepsze. Prywatne kliniki, które oferują usługi z zakresu walki z niepłodnością są dużo lepiej wyposażone niż państwowe szpitale. Niestety niewielka pula zabiegów jest refundowana z NFZ. Prowadzi to do sytuacji, że mniej zamożne pary marzące o własnym dziecku nie mogą sobie pozwolić na leczenie. Miejmy nadzieję, że sytuacja niedługo się zmieni i na ulicach będziemy obserwować coraz więcej szczęśliwych rodzin.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Przede wszystkim badanie

Przede wszystkim badanie


Autor: W. Orzechowski


Metod na leczenie niepłodności jest wiele, zalezą one jednak od tego, jak każdy z parterów dba o swoje zdrowie i sprawność seksualną. Niekiedy wystarczy zmienić nawyki żywieniowe, zrezygnować ze spożywania alkoholu, palenia tytoniu.


Odpowiedni tryb życia

Nie bez znaczenia jest aktywność, której coraz częściej brakuje osobom starającym się o potomstwo. Owa sytuacja wbrew pozorom nie dotyczy jedynie kobiety. Często przyczyna braku upragnionego dziecka będzie leżeć po stronie mężczyzny, co obala dotychczasowy pogląd, że to kobieta jest winna całej sytuacji. Gdy jednak odżywiamy się zdrowo, jesteśmy aktywni fizycznie i seksualnie, a jednak nadal nasza partnerka nie zachodzi w ciążę, czujemy dyskomfort i niepewność co do nas samych.

Przyczyny niepowodzenia?

Przyczyna zapewne będzie leżeć w naszym bądź organizmie partnerki, głównie po przebytych w dzieciństwie chorobach zakaźnych, zapaleniach narządów płciowych oraz ich niewłaściwym ukształtowaniu się. Niebagatelny wspływ mogą mieć również dotychczas niezbadane do końca choroby genetyczne takie jak obecnie dotykająca coraz większej liczby osób cukrzyca, choroby nowotworowe czy równie częste weneryczne, przenoszone drogą płciową. W tych przypadkach leczenie niepłodności będzie musiało odbyć się farmakologicznie poprzez przyjmowanie odpowiednich leków bądź też poprzez wykonanie zabiegów chirurgicznych, poprzedzonych badaniem nasienia u mężczyzn oraz narządów kobiety.

Odpowiedzialność za obecny stan rzeczy

Z tego właśnie względu odpowiedzialność za zgłoszenie się na leczenie niepłodności spadać będzie na obydwoje partnerów czego powinni być świadomi zawsze, gdy pojawią się pierwsze objawy. Często jednak uświadomienie sobie tego faktu ma miejsce dopiero podczas wizyty u specjalisty, zarówno ginekologa jak i psychoterapeuty.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Choroba Hashimoto - podstawowe informacje

Choroba Hashimoto - podstawowe informacje


Autor: Piotr Włast


Choroby tarczycy towarzyszą nam już od wielu lat, nie dziwi zatem intensywna praca lekarzy, którzy starają się odpowiedzieć sobie na pytanie o to, w jaki sposób z nimi walczyć i co robić, aby walkę taką uznać za rzeczywiście skuteczną.


Intensywne wysiłki przedstawicieli świata medycznego wydają się zresztą jak najbardziej uzasadnione, nadczynność i niedoczynność tarczycy atakuje bowiem coraz większy odsetek społeczeństwa. Z roku na rok rośnie również zagrożenie, jakie generuje choroba Hashimoto. Obecnie szacuje się, że z jej konsekwencjami zmaga się co najmniej dwa procent populacji świata, nie można jednak udawać, że nie dostrzega się charakterystycznej dla tej choroby tendencji wzrostowej.

Choroba Hashimoto została po raz pierwszy zdiagnozowana i opisana w literaturze medycznej na początku dwudziestego wieku. Od tego czasu schorzenie to jest przedmiotem wnikliwych i bardzo dokładnych badań naukowych, ciągle jednak trudno jest nam odpowiedzieć na pytanie o jego przyczyny. Wiemy już, że jest to jedna z chorób o charakterze autoimmunologicznym, a więc taka, w której ludzki organizm występuje przeciwko sobie samemu, liczymy się przy tym również ze znacznym ryzykiem dziedziczenia jej. Próbując odpowiedzieć sobie na pytanie o to, kto musi liczyć się z ryzykiem pojawienia się choroby Hashimoto ciągle mamy jednak świadomość tego, że nasza wiedza jest bardzo niekompletna.

Pewnym utrudnieniem w diagnostyce choroby Hashimoto okazuje się zresztą i to, że samo schorzenie nie ma charakterystycznych dla siebie objawów. To, co często określamy ich mianem jest w rzeczywistości objawem charakterystycznym dla nadczynności albo niedoczynności tarczycy. Warto o tym pamiętać, może się bowiem okazać, że to, co traktujemy jako wstęp do choroby Hashimoto, jest w rzeczywistości sygnałem świadczącym o problemach z tarczycą o innym charakterze. Już choćby z tego powodu lekarze odradzają podejmowanie leczenia na własną rękę przypominając, że korzyści nie przyniesie nam również wpadanie w panikę. Zawsze warto znaleźć czas na złożenie wizyty w ich gabinecie i upewnienie się, że wszystko jest w porządku, a także wykonanie dodatkowych badań.

Lekarze przypominają również, że medycyna nie jest w stanie wyleczyć przyczyn choroby Hashimoto, a działania medycyny polegają przede wszystkim na eliminacji negatywnych skutków schorzenia.


Więcej informacji na temat choroby Hashimoto znajdziesz w witrynie: www.choroba-hashimoto.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Marihuana, zdrowie, cukrzyca, trawka,

Marihuana, zdrowie, cukrzyca, trawka,


Autor: nektarnik


Retinopatia cukrzycowa to uszkodzenie naczyń krwionośnych siatkówki oka, spowodowane zbyt wysokim poziomem cukru we krwi oraz nadciśnieniem tętniczym. Prowadzi do stopniowego pogarszania się wzroku, zamazania, “mętów” w polu widzenia i ostatecznie, w nieleczonej retinopatii, do utraty wzroku.


Stwierdza się ją u większości osób długoletnio chorujących na cukrzycę (15-20 lat).

Jeśli chodzi o leczenie tych powikłań znane są jedynie zabiegi laserowe częściowo odwracające skutki tej choroby. Natomiast jeśli chodzi o profilaktykę, to jak na razie jedynym znanym działaniem tego typu jest dbanie o odpowiedni poziom glikemii. Jak by nie patrzeć, jest to nadrzędny cel każdej osoby chorej na cukrzycę, więc według mnie, żadne mi to działania profilaktyczne zapobiegające retinopatii. Na szczęście z pomocą, kolejny raz, przychodzi nam właśnie ona.

Okazuje się, że “trawka” może być bardzo pomocna przy walce z tą chorobą. Jak odkryli naukowcy z Collegium Medycznego Stanu Georgia aktywny składnik konopi – kanabidiol, zapobiega zwyrodnieniowym zmianom siatkówki oka. Zapobiega obumieraniu neuronów siatkówki, hamujeł stany zapalne i obniża przepuszczalność naczyń krwionośnych. Kanabidiol obniża również poziom wolnych rodników, czyli szkodliwych cząsteczek siejących spustoszenie w siatkówce oka. Warto również wspomnieć, że w przeciwieństwie do dobrze znanego już “kolegi” – tetrahydrocannabinolu (THC), kanabidiol nie ma właściwości psychoaktywnych. Przydatną informacją w tym przypadku, może okazać się również to, że marihuana obniża ciśnienie śródgałkowe.

Pod spodem kilka ciekawostek na temat medycznych właściwości konopi indyjskich:

- Od połowy 2011 roku na rynki w Austrii, Czechach, Danii, Niemczech, Włoszech i Szwecji wchodzi nowy lek na bazie marihuany, Sativex(obecnie prowadzone są badania nad leczeniem retinopatii cukrzycowej przy użyciu tego leku);

- Na rynku dostępny jest jeszcze jeden lek oparty na bazie marihuany, Bedrocan. Co ciekawe, z nieoficjalnych źródeł wiadomo, że również w Polsce mamy pierwszego pacjenta leczącego się medyczną marihuaną w postaci Bedrocan’u;;

- Medyczna marihuana jest obecnie legalna w USA, Austrii, Niemczech, Hiszpanii, Kanadzie, Holandii, Czechach, Szwajcarii oraz Belgii.

- Kannabinoidy zawarte w ekstrakcie z konopi (głównie THC i kannabidiol) mogą skutecznie znosić silne bóle neuropatyczne, dlatego medyczna marihuana bardzo często używana jest przez osoby chorujące na SM;

- Konopie skutecznie niwelują mdłości. Według badań przeprowadzonych w Sidney Farber Cancer Center w Bostonie, podawanie marihuany spowodowało co najmniej o 50 proc. zmniejszenie odruchów wymiotnych i nudności u pacjentów poddawanych chemioterapii;

- Zwiększone łaknienie występujące po zapaleniu skręta (tzw. gastrofaza) wywołane obniżeniem poziomu cukru we krwi oraz zablokowaniem receptorów odpowiedzialnych za uczucie głodu, zostało wykorzystane w eksperymentalnym programie leczenia kanabinoidami osób chorych na AIDS, cierpiących na tzw. syndrom krytycznej utraty wagi. Chorzy odzyskiwali apetyt i następował przyrost wagi nawet do 20 kg. Jednocześnie zwiększała się długość życia;

- Na łamach tygodnika “Nature” ukazał się ciekawy artykuł dowodzący, że THC obniża ryzyko rozwoju miażdżycy;

- Według najnowszych badań, opublikowanych w Cancer Research, kanabinoidy mogą pomóc w leczeniu glejaka wielopostaciowego;

- Nie potwierdzone jeszcze badania mówią o terapeutycznym działaniu w kilku odmianach epilepsji;

Informacje te napawają optymizmem. Miejmy nadzieję, że uda się wycisnąć maksimum właściwości leczniczych z tej rośliny. Jednak aby to zrobić, na początek przydało by się złagodzenie polityki antynarkotykowej wielu państw, między innymi Polski. W ostatnim czasie coś drgnęło w tym kierunku, zarówno w naszym kraju jak i na świecie. Liczę na to, że te niewielkie tąpnięcia wywołają lawinę zmian w prawie narkotykowym. Oczywiście mój tekst nie ma na celu zachęcenia kogokolwiek do brania narkotyków. Artykuł został napisany wyłącznie w celach informacyjnych.

Pozdrawiam :)


Albert Czajkowski
nektarnik.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Rakotwórczy wirus

Rakotwórczy wirus


Autor: Arkadiusz Tupolew


Czy wirus może być rakotwórczy? Niektóre wirusy mogą. Przykładem rakotwórczego wirusa jest HPV - wirus brodawczaka ludzkiego (Human Papilloma Virus).


Rak szyjki macicy to nowotwór wywoływany najczęściej przez wirusa HPV. Wirus ten atakuje wyłącznie komórki nabłonkowe. Pewne jego typy infekują komórki naskórka, co skutkuje pojawianiem się uciążliwych (i zaraźliwych!) brodawek. Inne typy atakują nabłonki błon śluzowych m. in. w obrębie szyjki macicy. Te ostatnie nazywają się typami genitalnymi. Wśród genitalnych typów wirusa HPV wyróżnia się typy niskiego ryzyka, nie powodujące powstawania raka, oraz typy wysokiego ryzyka, wywołujące raka. Typy niskiego ryzyka (w szczególności typy 6 i 11) powodują pojawianie się brodawek płciowych, tzw. kłykcin kończystych. W sumie znanych jest już ponad 100 typów wirusa HPV. Najgroźniejszym typem wysokiego ryzyka jest typ 16. Jest on wykrywany w połowie wszystkich raków szyjki macicy. Innymi istotnymi z klinicznego punktu widzenia typami wysokoonkogennymi są: 18, 31, 33 i 45.

Infekcja wirusem HPV, należącym do typu wysokiego ryzyka, jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym do pojawienia się raka. Ok. 90% wszystkich infekcji przemija najdalej trzy lata od momentu zarażenia. Na razie mało wiadomo o czynnikach, które decydują o rozwinięciu się choroby nowotworowej u osób zainfekowanych. Wiadomo, że palenie tytoniu, długotrwałe stosowanie hormonalnej antykoncepcji, ciąża, deficyty niektórych witamin (np. kwasu foliowego) mogą zwiększać ryzyko zachorowania. Gdy HPV przedostanie się do wnętrza komórki nabłonkowej, ta zaczyna wytwarzać wirusowe białka. Białka ta mają tak przeprogramować funkcjonowanie komórki, aby ta zaczęła wytwarzać nowe wirusy. Efektem ubocznym działania białek wirusowych jest jednak także zablokowanie wewnątrzkomórkowych mechanizmów kontrolujących dzielenie się komórek. Największe znaczenie mają tu białka E6 (blokujące komórkowe białko p53) i E7 (blokujące komórkowe białko Rb).

Do zarażenia wirusem dochodzi podczas bezpośredniego kontaktu - najczęściej podczas stosunku. Sądzi się, że od momentu infekcji do powstania inwazyjnego raka mija zwykle kilkanaście lat. Jest to więc proces powolny, a komórki ulegające transformacji przechodzą przez szerek stadiów przedrakowych. Te przedrakowe stadia są łatwe do wykrycia w badaniu cytologicznym. Po pobraniu wymazu, wykonuje się rozmaz komórek na szkiełku mikroskopowym. Rozmaz następnie odpowiednio się wybarwia i analizuje pod mikroskopem. Zainfekowane wirusem komórki mają charakterystyczny wygląd i doświadczony cytolog jest w stanie je zauważyć. Gdy wykryte zostaną niebezpieczne zmiany przedrakowe lekarz może zdecydować o ich chirurgicznym usunięciu. Usuwanie tkanek ulegających transformacji to obecnie jedyny sposób leczenia chorób związanych z HPV.

Najczulszą techniką umożliwiającą wykrycie wirusa HPV jest PCR - reakcja łańcuchowa polimerazy. Technika ta wykrywa wirusowe DNA i jest tak czuła, że możliwe jest wykrycie nawet kilku kopii wirusa. Ze względu na ogroną czułość PCR jest metodą bardzo podatną na kontaminacje i czasami może dawać wyniki fałszywie dodatnie.

Wirus HPV wywołuje nie tylko raka szyjki macicy. U kobiet wirus ten może być przyczyną raka sromu i pochwy. Mniej więcej 50% przypadków tych raków ma związek z zakażeniem HPV. Te rodzaje raka są stosunkowo rzadkie. U obu płci HPV może powodować raka kanału odbytu (ponad 80% przypadków) i raka jamy ustnej, gardła czy krtani (20-30% przypadków). U mężczyzn wirus ten może także powodować raka prącia, który jest równierz stosunkowo rzadkim schorzeniem. U małych dzieci, które zaraziły się wirusem od matki podczas porodu, sporadycznie może się rozwinąć tzw. nawracająca brodawczakowatość układu oddechowego. W przebiegu tej choroby tworzą się brodawki w górnych drogach oddechowych - głównie w obrębie krtani i gardła. Schorzenie to może czasami zagrażać życiu.

Niedawno do sprzedaży weszły profilaktyczne szczepionki, przeciw wirusowi HPV. Obecnie trwa publiczna debata nad celowością szczepień. Korzyścią ze stosowania tych szczepionek może być ograniczenie częstości występowania nowotworów związanych z HPV. Krytycy szczepień wskazują na fakt, że obecnie stosowane szczepionki chronią tylko przed dwoma (najgroźniejszymi) typami HPV wysokiego ryzyka - 16 i 18. Możliwa jest jednak w dalszym ciągu infekcja innymi typami wysokoonkogennymi i co za tym idzie ryzyko pojawienia się raka w dalszym ciągu istnieje. Generalnie ryzyko zachorowania jest jednak zmniejszone o 70-80%.


Arkadiusz

http://hpvrak.blogspot.com/

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Parę słów o radioterapii

Parę słów o radioterapii


Autor: Tomasz Galicki


Radioterapia należy do jednej z metod leczenia nowotworów, a także łagodzenia bólu z nim związanego. Polega na leczeniu za pomocą promieniowania jonizującego. Działa na zasadzie promieniowania cienką wiązką promieni chorego miejsca, które niszczą chore komórki lub sprawiają, że przestają one być aktywne.


To, ile trwa radioterapia, zależy od stopnia zaawansowania choroby, a także od obrony organizmu. Należy jednak zwrócić uwagę na to, jakie szkody niesie za sobą radioterapia. Skutki uboczne są dość druzgocące, ponieważ niszczą nie tylko chore tkanki, ale również te zdrowe, ale o tym za moment.

Radioterapia dzieli się ze względu na sposób napromieniowania (tutaj mamy do czynienia z brachyterapią BTH i teleradioterapią RTH), ze względu na stan pacjenta (radioterapia radykalna, radioterapia paliatywna i radioterapia objawowa), a także jest zależna od używanej energii (ten podział dotyczy radioterapii konwencjonalnej i megawoltowej) i rodzaju promieniowania generowanego w aparatach (promieniowanie pośrednio jonizujące, elektromagnetyczne X i gamma, a także promieniowanie cząstkowe. To drugie dzieli się na bezpośrednio jonizujące – elektron, proton, cząstka alfa, ciężkie jony oraz na pośrednio jonizujące - neutron). Warto również dodać, że w przypadku wielu chorób, na przykład w raku tarczycy, izotopy promieniotwórcze można podawać zarówno dożylnie, jak i doustnie.

Nie bez znaczenia są jednak skutki uboczne. Są one bardzo uciążliwe, a niektóre zmiany nie powracają nigdy do poprzedniego stanu. Im wyższa dawka promieniowania, tym skutki uboczne są trudniejsze do zniesienia. Już po upływie kilku godzin od zastosowania radioterapii, pojawiają się pierwsze symptomy. Są to nudności i wymioty. Okres ten nazywa się prodromalnym. Po nim następuje okres bezobjawowy, w którym powoli niszczy się szpik kostny. Następuje zmniejszenie ilości białych i czerwonych krwinek, a także płytek krwi. Są to zmiany ilościowe i jakościowe. Wtedy też chory jest szczególnie narażony na wszelkie infekcje z zewnątrz. Może być dla niego groźne również błahe przeziębienie. Układ immunologiczny ulega znacznemu osłabieniu. Po tym czasie rozwija się ostra choroba popromienna, która charakteryzuje się brakiem apetytu, wysoką temperaturą, a także gwałtowną biegunką, która czasem zawiera krew. Może również dojść do odwodnienia organizmu, dlatego należy szczególnie dbać o odpowiednie dostarczanie wody organizmowi. Stan skóry również się pogarsza. Może wystąpić rumień, martwica tkanek, owrzodzenia i przetoki. Na szczęście, większość tych skutków ubocznych ustępuje i po zaprzestaniu radioterapii, organizm powraca do normy.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Chemioterapia – jedna ze skuteczniejszych metod walki z rakiem

Chemioterapia – jedna ze skuteczniejszych metod walki z rakiem


Autor: Tomasz Galicki


Chemioterapia jest uważana za jedną z bardziej skutecznych metod leczenia chorób nowotworowych. Niestety, jej skutki uboczne są często trudne do zniesienia i to nie powinno dziwić.


Poza tym, leki podawane podczas chemioterapii niszczą nie tylko chore komórki, ale również te zdrowe. Powodem, dla których chorzy przez nią przechodzą, jest bardzo silna motywacja wyleczenia raka. A aby walczyć z rakiem trzeba próbować wszelkich metod. Poniżej przedstawię skutki uboczne.

Chemioterapia – skutki

Leki używane podczas chemioterapii niszczą komórki włosów, te, które znajdują się w jamie ustnej, w układzie pokarmowym, a także w szpiku kostnym. To, jak silne będą skutki uboczne, zależy od tego, jaki rodzaj lekarstw się przyjmuje, jak zaawansowany jest postęp choroby, a także od tego, w jaki sposób organizm się broni. Skutki uboczne mogą być i ostre, i łagodne. Przede wszystkim pojawiają się mdłości i wymioty, nudności, biegunka, owrzodzenie jamy ustnej, zmiany smaku, przewlekłe zmęczenie i inne.

Spada również produkcja komórek krwi. Zmniejsza się ilość czerwonych i białych krwinek, a także płytek krwi. Są one produkowane w szpiku kostnym. Dochodzi do supresji, czyli wpływu chemioterapii na możliwość tworzenia odpowiedniej liczby komórek przez szpik. Mamy wtedy do czynienia z mielosupresją.

Kolejnym skutkiem ubocznym jest niedokrwistość. Dochodzi wtedy do zahamowania funkcji szpiku, która wpływa na redukowanie czerwonych krwinek oraz hemoglobiny. I to właśnie owa anemia sprawia, że chory czuje się zmęczony. Powinna być leczona. Leczenie to polega na podaniu czynnika wzrostu. Erytropoetyna jest hormonem, który zwiększa produkcję czerwonych komórek krwi.

Jednym ze skutków ubocznych chemioterapii jest również neutropenia, z którą mamy do czynienia wtedy, gdy zahamowanie funkcji szpiku kostnego wpływa na neutrofile, czyli podstawowy rodzaj komórek białych krwi. Ich zbyt mała ilość może sprawić, że w organizmie rozwinie poważna choroba lub, w skrajnych przypadkach, śmiertelna choroba wymagająca hospitalizacji i antybiotyków. Objawami tych infekcji jest wysoka gorączka, przeziębienie, wysypka, biegunka i ból w okolicach rany.

Należy też zwrócić uwagę na małopłytkowość. Pojawia się wtedy, gdy następuje obniżenie ilości liczby płytek krwi we krwi. Mamy wtedy do czynienia z trombocytopenią. W takich sytuacjach organizm szczególnie narażony jest na wszelkie fizyczne bodźce zewnętrzne, ponieważ szybko pojawiają się rany i siniaki. Może się również pojawić nadmierne krwawienie z ran, z nosa, z dziąseł.

Uszkodzeniu ulegają również włosy. Wypadają nie tylko włosy na głowie, ale również brwi, włosy z ramion, z nóg. Mogą wypaść całkowicie lub tylko się osłabić. Efekty te pojawiają się zwykle niedługo po rozpoczęciu terapii. Jest to jednak efekt tymczasowy, ponieważ po zakończeniu leczenia włosy odrastają i powracają do poprzedniego wyglądu.

To tylko niektóre skutki uboczne spowodowane chemioterapią. Jest ich więcej, ale o tym następnym razem.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Jak sobie radzić z rakiem piersi?

Jak sobie radzić z rakiem piersi?


Autor: Tomasz Galicki


Rak piersi dotyka bardzo wielu kobiet, jest to najczęstszy nowotwór złośliwy występujący u kobiet. Statystyki z 2002 roku mówią, że rak piersi stanowił prawie 13 procent wszelkich rozpoznań nowotworów złośliwych u płci pięknej.


Nowotwór ten atakuje również mężczyzn, ale jest rzadki i późno rozpoznawany. Zauważa się, że w latach 70-90 dwudziestego wieku gwałtownie wzrosła ilość zachorowań na raka sutka. Mogło to być spowodowane zmianą stylu życia kobiet w krajach rozwiniętych oraz wzrostem wykrywalności.

Jeśli mowa o statystykach z obszarów amerykańskich, to w 2001 roku na inwazyjnego raka piersi zachorowało 192 200 kobiet i odnotowano 40 860 zgonów nim spowodowanych. Dodatkowo, ryzyko, że rak piersi wystąpi, wynosi 1:8.

Rak piersi częściej występuje u kobiet w Ameryce Północnej i w Europie, niż w Azji i w Afryce. Mogą mieć na to wpływ czynniki genetyczne (mówi się, że 5-30%) oraz czynniki środowiskowe, które są ściśle powiązane ze stylem życia , a także czynniki kulturowe, na przykład karmienie piersią.

Wzrost ryzyka zachorowania na raka piersi zaczyna się od trzydziestego roku życia, a po menopauzie utrzymuje się na stałym poziomie. Dodatkowo, ryzyko zwiększa się u kobiet, które nie rodziły dzieci (trzykrotnie), w porównaniu do kobiet, które już rodziły.

Dodatkowym zagrożeniem może być nadwaga w okresie po klimakterium. Paradoksalnie, nadwaga zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowania przed tym okresem. Warto dodać, że badania dowodzą, że zwiększenie aktywności fizycznej wpływa pozytywnie na obniżenie ryzyka zachorowania.

Leczenie raka piersi jest dość uciążliwe i jest to proces wieloetapowy. Często jest to leczenie operacyjne, polegające na wycięciu guza. Jedną z metod jest chemioterapia. Skutki uboczne mogą być nieznośne, jednakże jest to jedna z bardziej skutecznych metod leczenia. Inną metodą leczenia jest radioterapia. Polega ona na promieniowaniu obszaru operowanego, a także czasem dołu pachowego i nadobojczykowego. Radioterapii dokonuje się wtedy, gdy średnica guza wynosi więcej niż 5 cm. Jedną z uzupełniających terapii jest hormonoterapia, którą przeprowadza się wtedy, gdy więcej niż 10% komórek wykazuje wrażliwość na żeńskie hormony steroidowe, czyli na estrogeny i progesteron.

Po zakończeniu leczenia konieczna jest rehabilitacja, a jej najważniejszą częścią jest fizjoterapia. Powinno się ćwiczyć i masować rękę po stronie operowanej, a także odpowiednio ją układać. Najczęściej wykonuje się to samodzielnie. Dzięki temu zapobiega się narastaniu obrzęku limfatycznego.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

USG doppler naczyń krwionośnych – nauka w służbie człowieka

USG doppler naczyń krwionośnych – nauka w służbie człowieka


Autor: Efemeryczna Hybryda


Usg doppler naczyń krwionośnych jest szybkim i bezbolesnym badaniem, dzięki któremu można ocenić przepływ krwi w naczyniach krwionośnych. Badanie to jest wykorzystywane w diagnostyce chorób układu krążenia i chorób serca.


Usg doppler naczyń krwionośnych to badanie mające na celu ocenę przepływu krwi w naczyniach krwionośnych. Wykorzystywane jest w diagnostyce chorób układu krążenia i chorób serca. Stosowane podczas badania urządzenie wysyła i odbiera ultradźwięki. Lekarz, analizując odbitą od krwinek czerwonych falę ultradźwiękową, może określić kierunek i sposób przepływu krwi. Badanie usg doppler naczyń krwionośnych pozwala zmierzyć obszar zmiany barwy oraz nasycenie i dzięki temu wykryć ewentualne nieprawidłowości.

USG doppler naczyń krwionośnych – badanie szybkie i bezbolesne

Badanie usg doppler naczyń krwionośnych nie wymaga od pacjenta specjalnego przygotowania. Jest bezbolesne i nieinwazyjne. Można wykonywać je nawet małym dzieciom. Badanie usg doppler naczyń krwionośnych wygląda w ten sposób, że pacjent kładzie się wygodnie na łóżku, odsłania badaną część ciała, a lekarz nakłada na nią specjalny żel. Ułatwia on przesuwanie głowicy i przenikanie fali ultradźwiękowej. Głowica aparatu usg przykładana jest do ciała i przesuwana tak by lekarz mógł obserwować na monitorze obraz. Usg doppler naczyń krwionośnych, różni się od zwykłego usg towarzyszącymi mu efektami dźwiękowymi. Są to przetworzone komputerowo odgłosy szumu krwi przepływającej przez naczynia. Lekarz może dzięki temu zaobserwować ewentualne zakłócenia w szumie. Zaletą tego badania jest także fakt, iż wyniki otrzymuje się od razu po badaniu.

USG doppler naczyń krwionośnych – krew pod kontrolą

Lekarz, wykonując badanie usg doppler naczyń krwionośnych może zaobserwować gdzie krew płynie szybciej, gdzie wolniej lub gdzie może się cofać z powodu niedomykających się zastawek żylnych. Możliwe jest także zmierzenie przepływu krwi dzięki czemu można sprawdzić przekrój i wydolność badanych żył i tętnic. Pozwala to wykryć miażdżycę, zwężenie tętnic, zakrzepicę oraz inne schorzenia naczyń krwionośnych. Usg doppler naczyń krwionośnych wykorzystywane jest także do sprawdzenia ukrwienia narządów i wykrywania guzów nowotworowych. W ten sposób nie można jednak zbadać naczyń, które znajdują się wewnątrz czaszki gdyż tkanka kostna stanowi barierę dla ultradźwięków.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Co to jest inseminacja?

Co to jest inseminacja?


Autor: Monika Gancarska


Inseminacja jest stosowana w przypadku słabego nasienia mężczyzny. Dzięki stosowanym technikom, może doprowadzić do zapłodnienia i tym samym spełnienia marzenia o posiadaniu potomstwa.


Inseminacja polega na podaniu do jamy macicy specjalnie przygotowanego nasienia. Dzięki rygorystycznej procedurze - selekcji plemników przy pomocy specjalnych płynów i urządzeń - można z bardzo złej spermy otrzymać plemniki, które posiadają prawidłową budowę i ruchliwość.

Jeśli u mężczyzny nie można znaleźć żadnych plemników w ejakulacie oraz w materiale pobranym podczas punkcji jądra i najądrza oznacza to dla partnerki niemożliwość zajścia w ciążę z partnerem. Dla partnera jest to gorzka prawda (nie będę miał własnych dzieci), ale również ciężka decyzja - możliwość zapłodnienia partnerki nasieniem pobranym z banku spermy, a po urodzeniu dziecka przejęcie roli biologicznego ojca.

Dzięki metodzie inseminacji dziecko posiada przynajmniej połowę genów matki.

Procedura inseminacji ma na celu: pobudzenie kapacytacji (inaczej uzdatnianie - oznacza zmiany zachodzące w plemniku w drogach rodnych samicy umożliwiające zapłodnienie), oddzielenie plemników od płynu nasiennego, selekcję plemników o prawidłowej budowie i ruchu, usunięcie bakterii, nieruchomych plemników, przez transfer wprowadza się plemniki głebiej do jamy macicy.

Głównymi wskazaniami do inseminacji domacicznej są: czynnik szyjkowy w niepłodności, obniżone parametry nasienia, niepłodność idiopatyczna (tzn. niewiadomego pochodzenia).

Inseminacja jest formą leczenia niepłodności wynikającej z nieprawidłowej budowy układu rodnego kobiety oraz jako forma prokreacji dla kobiet nie chcących lub nie mogących odbyć stosunku płciowego z mężczyzną.


Klinika leczenia niepłodności FERTI-MED

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zasady zapłodnienia pozaustrojowego - Invitro

Zasady zapłodnienia pozaustrojowego - Invitro


Autor: Monika Gancarska


Zapłodnienie pozaustrojowe invitro jest nowoczesną metodą leczenia niepłodności. Wskazaniem do zapłodnienia invitro może być endometrioza, niepłodność męska, niepłodność na tle immunologicznym, niepłodność o nie ustalonej etiologii oraz nieskuteczność dotychczasowego leczenia niepłodności.


Metoda ta polega na doprowadzeniu do kontaktu komórek rozrodczych (komórki jajowej i plemników), zapłodnienia i pierwszych podziałów zarodka, w warunkach laboratoryjnych. Cały ten proces odbywa się poza ustrojem matki i trwa od 2 do 3 dni. Rozwijające się zarodki przenosi się do jamy macicy, gdzie dochodzi do ich zagnieżdżenia (implantacji) i dalszego rozwoju, tak jak po naturalnym poczęciu.

Pobranie komórek jajowych

Pobranie komórek jajowych ma miejsce w godzinach porannych. Punkcję pęcherzyków jajnikowych w celu pobrania komórek jajowych wykonuje się przez pochwę pod kontrolą USG w znieczuleniu dożylnym.

Przygotowanie nasienia

Nasienie oddaje się drogą masturbacji po 3-5 dniach abstynencji seksualnej. Nasienie po oddaniu i upłynnieniu poddaje się płukaniu oraz wirowaniu w celu uzyskania plemników o jak najlepszych parametrach.

W przypadku tzw. "czynnika męskiego" niepłodności, czyli przy bardzo złych parametrach ilościowych jak i jakościowych nasienia możliwe jest wykonanie docytoplazmatycznego wstrzyknięcia pojedynczego plemnika (ICSI).

W pobranym drogą nakłucia płynie pęcherzykowym odszukuje się komórki jajowe i ocenia ich dojrzałość. Po 4 godzinach od pobrania do komórek jajowych dodawane są plemniki, a następnie komórki rozrodcze umieszczane są w cieplarce w temperaturze 37°C w naczyniach z płynem do hodowli zarodków. Po 24 godzinach ocenia się, czy doszło do zapłodnienia i prawidłowego rozwoju zarodka.

Transfer zarodków

Prawidłowo rozwijające się zarodki przenoszone są do jamy macicy po dwóch dniach hodowli w laboratorium IVF. W celu zmniejszenia ryzyka rozwoju ciąży mnogiej, do jamy macicy przenosi się maksymalnie 3 zarodki. Jeżeli w trakcie hodowli rozwinęło się więcej zarodków, są one zamrażane (PN-Stadium) w ciekłym azocie i mogą być przeniesione do jamy macicy tej samej pacjentki w kolejnym cyklu. Stwarza to szansę na uzyskanie ciąży bez konieczności wykonywania kolejnych punkcji jajników.

Zapłodnienie pozaustrojowe - invitro jest najbardziej specjalistycznym sposobem leczenia niepłodności. Stwarza szansę na posiadanie potomstwa w przypadkach, w których w sposób naturalny jest to niemożliwe oraz wtedy, gdy dotychczasowe leczenie nie było skuteczne.


Klinika Leczenia Niepłodności FERTI-MED

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Witamina B3, czyli niacyna zwana witaminą PP.

Witamina B3, czyli niacyna zwana witaminą PP.


Autor: marcel


Witamina B3, czyli niacyna, zwana też jest witaminą PP lub kwasem nikotynowym, choć nie jest to dokładnie to samo. Używa się też nazw niacynamid i nikotynamid.


Praktycznie mają takie samo działanie antypelagryczne. Pelagra to ciężka choroba, u nas raczej niespotykana wcale lub bardzo rzadko. Ale początkowe objawy niedoboru tych witamin wcale nie są rzadkie. W 1938 r. oceniano, że w USA chorych na pelagrę było 200 tysięcy osób, a zmarło na nią 3500 osób. Polska nazwa "rumień lombardzki" pochodzi stąd, że kiedyś w Lombardii szerzyła się ona jak epidemia. Podczas ostatniej wojny znowu wróciła, panowała zwłaszcza wśród jeńców w obozach i wysiedlonych.

W 1914 r. słynny polski uczony prof. dr Kazimierz Funk wysunął hipotezę, że pelagra jest skutkiem niedoboru jakiejś witaminy. Wykrył on niacynę, ale na potwierdzenie istoty działania tego związku trzeba było czekać jeszcze ok. ćwierć wieku. W każdym razie już w tym czasie amerykański entuzjasta Funka i jego hipotezy dr Goldberger stosował przy pelagrze diety, które zawierały 2 - 3 razy mniej witaminy PP niż wynosi jej obecnie określona dawka zapobiegawcza, a jednak uzyskiwał dobre wyniki lecznicze. Dopiero później zrozumiano, że w tej diecie było również dużo tryptofanu (aminokwas), z którego drobnoustroje żyjące w jelitach potrafią syntetyzować właśnie kwas nikotynowy. Ostre objawy pelagry to tzw. język truskawkowy, zapalenie języka i całej jamy ustnej. Dochodzą do tego nudności, wymioty, bóle brzucha, zaparcia i biegunki, a nieraz niedokwaśność soku żołądkowego. Najczęściej na rękach, a także na twarzy, szyi i na wewnętrznych częściach ud pojawiają się symetryczne zaczerwienienia, obrzmienia i ostawanie naskórka. Samopoczucie psychiczne też jest złe, wręcz depresyjne. Chory łatwo się męczy, ma bóle głowy, cierpi na bezsenność i utratę pamięci. Jest drażliwy, razi go silne światło, jasne barwy, muzyka. Czasem wpada w melancholię, ma halucynacje, jest podniecony, drżą mu ręce. Wydawać się może, iż pogrąża się w ciężką chorobę psychiczną.

Pelagra nie jest wyłącznie wynikiem niedoboru witaminy B3, ale jest poliawitaminozą, gdyż zwykle towarzyszy jej też niedobór innych witamin z grupy B, a także C, A i innych. Nieraz objawy są tak zamaskowane, że podejrzewa się neurastenię. Dopiero gdy choroba się powoli rozwinie, łatwiej ją poznać. Najbardziej charakterystycznym jej objawem są - zmiany na języku, choć i one mogą być skutkiem innych chorób.

Po kuracji odchudzającej - jeden z przypadków o dużej wartości dydaktycznej, głośny kilka lat temu w USA.

Dziewczynka miała iść do szkoły, ale była tak tęga, że wstydziła się pokazać koleżankom, aby nie narazić się na drwiny. Toteż matka zaprowadziła ją do lekarza, który przepisał ścisłą dietę, i w ciągu pół roku straciła ok. 30 kg. Ale odtąd zaczęły się z nią dziać dziwne rzeczy. W ciągu 7 lat przeszła przez 7 szpitali, obejrzało ją wielu lekarzy, rodzice wydali ogromne sumy (150 tys. dolarów), żeby dowiedzieć się, że jest nieuleczalnie chora, ma schizofrenię i musi przebywać w zamkniętym zakładzie, jako niebezpieczna dla otoczenia. Zresztą rzucała się nawet na matkę.

Aż znalazł się lekarz, który uważał że schizofrenię można wyleczyć, ponieważ jest chorobą metaboliczną. Doszedł do wniosku że pacjentka wymaga leczenia megawitaminami i to szczególnie z kompleksu B, a specjalnie niacyną, oraz "metalami życia", m.in. cynkiem. Wszystkich tych składników brakowało w jej jadłospisie. I po paru tygodniach dziewczynka wróciła do zdrowia. Sprawa nabrała rozgłosu, bo rodzice wytoczyli poprzednim lekarzom i klinikom procesy. Z tego wniosek, że podejmując terapię odchudzającą, trzeba odchudzać się nie za szybko i ... umiejętnie. W naszym kraju spotyka się początkowe objawy zespołu niedoboru niacyny, w postaci bezsenności, niepokoju, irytacji, rozdrażnienia, niemożności skupienia uwagi itp. Czym dla kości jest wapń , tym dla mózgu - witamina B3. Bez niej nie może on pracować poprawnie, więc chory traci pamięć, nie kojarzy, nie może zasnąć itd.

Niedobór niacyny u starszych osób daje objawy, które czasem uważamy za senilizm. Tymczasem przyjmuje się ,że 13% ludzi po 60 roku życia ma już oznaki niedoboru tego składnika. Ponad 9% kobiet i 8% mężczyzn w wieku między 18 - 44 rokiem życia ma kliniczne niedobory niacyny. Znanae są obserwacje prof. dr. Edwina Boyle'a z USA, który pracował nad niacyną ponad 20 lat. Uważa on, że związek ten pomaga w usuwaniu nawet najobfitszych złogów cholesterolu i innych tłuszczów w naczyniach krwionośnych. Usuwa też metabolity, łagodząc dolegliwości artretyczne. Gdybyśmy się odżywiali prawidłowo, nasz jadłospis dostarczałby dość witaminy B3 i innych witamin z grupy B oraz biopierwiastków, bogatego w witaminy z grupy B.

Ile niacyny dla kogo?

To zależy od tego co się jada i jaki tryb życia się prowadzi.

- dzieci od 0 do 14 lat i powyżej 15 mg na dobę

- dorośli przy pracy lekkiej 15 mg na dobę

- dorośli przy pracy ciężkiej 20 mg na dobę

- dorośli przy pracy bardzo ciężkiej 25 mg na dobę

- kobiety ciężarne (5 - 9 miesiąc) 20 mg na dobę

- kobiety karmiące 25 mg na dobę

Ludzie którzy prawie nie jadają cukru i słodyczy a ich dieta jest bogata w błonnik, na ogół nie potrzebują uzupełniania witaminą B3, bo prawdopodobnie znajdują jej dość w codziennym pożywieniu. Ale kto lubi słodycze, kto pija alkohol, potrzebuje ok. 2 -3 razy więcej witaminy, niż wynosi norma. Gdyby ktoś zażywał np. po 100 mg niacyny dziennie, ten będzie zdumiony swoim wyglądem, gdyż skóra jest wówczas zaczerwieniona, a ponadto odczuwa się rodzaj "mrowienia", jakby człowiek "spalił się" na słońcu. Ale mija to ok po 20 min. Dr Boyle tłumaczy ten fakt uwolnieniem się histaminy i heparyny w krążącej krwi, więc nie ma powodu do niepokoju. Takie "płonięcia" mogą się pojawiać regularnie, np. 4 razy w ciągu dnia, a potem znikają.

Lepszy od niacyny jest niacynamid, ponieważ nie powoduje obniżenia poziomu tłuszczów we krwi, a także nie daje objawów tego pieczenia skóry.

Źródła witamin PP.

Witamina PP występuje w naturze dość obficie i często (w nawiasie ilość w mg na kilogram produktu): mleko sprzedażne 3% tł (0,87), kozie (1,5), sproszkowane (7,0), śmietanka (1,0), śmietana (0,7), jajko (0,65), baranina (31,6), wątroba barania (144,0), nerki baranie (69,2), cielęcina (49,1), wątroba wołowa (137,0), wieprzowa (73,6), nerki wołowe (52,7), wieprzowe (72,6), królik (67,0), konina (84,5), kaczka (28,0), gęś (40,3), kura (50,0), flądra (13,0), halibut (45,1), śledź (27,0), dorsz (11,6), sardynka (57,5), węgorz (15,4), pstrąg (17,5), szczupak (8,8), karp (3,0), owies (23,7), płatki owsiane (10,0), pszenica (51,0), żyto (18,1), gryka (29,0), kasza jaglana (18,0), otręby pszenne (177,0), chleb żytni z pełnego przemiału (5,6), graham (25,0), czosnek (5,28), kalarepa (12,0), brukiew (4,62), chrzan (3,5), oprócz tego wszystkie warzywa. Warto wymienić jeszcze groch (28,8), orzech laskowy (10,4), włoski (4,7), sok z marchwi, a ponadto piwo (8,0), kakao (19,0), czekolada (5,7), drożdże (174,0). Jak widać, bogate w niacynę jest mięso, pełne ziarna zbóż, ale - jak zawsze przy witaminach z grupy B - najobfitszym dostarczycielem są drożdże.

Brak bowiem w organizmie witaminy PP powoduje ponadto: kurcze naczyniowe kończyn, kurcze astmatyczne, cukrzycę, alergie astmatyczne, zespół Meniere'a (zawroty głowy pochodzenia usznego), migreny i najgroźniejszy objaw - stwardnienie rozsiane. Ponadto witamina PP jest niezbędna w leczeniu choroby popromiennej.

Zapewne taka "uderzeniowa" kuracja, w której będziemy stosować tylko te wysokowitaminowe artykuły spożywcze, zaszkodzić nie może, w żadnym wypadku nie zagraża nam żaden objaw ujemny, który byłby spowodowany przedawkowaniem, czego o witaminach spigułkowanych powiedzieć nie można - ale również nie można budować na tym większych nadziei. Wszystko, czego moglibyśmy się spodziewać - to jakieś nieznaczne przyspieszenie kuracji. Inaczej mówiąc i tu nie możemy się wzorować na Paracelsusie, nawet w ten sposób nie możemy niczego "wyodrębniać" i stosować tylko tych artykułów, w których witamin odpowiednich dal danej choroby jest najwięcej.

Zanim bowiem spojrzymy na witaminy jak na leki, musimy sobie zdać sprawę z tego, że w naszym codziennym wyżywieniu, w artykułach spożywczych, które zjawiają się na naszym stole (a wg wskazań Światowej Organizacji Zdrowia powinno ich być co najmniej 60 miesięcznie, w czym połowa surowych) - nie tylko witaminy grają tak dużą rolę zdrowotną.


www.sport-marcel.blogspot.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

ŁUSZCZYCA - chore Dusza i Ciało

ŁUSZCZYCA - chore Dusza i Ciało


Autor: DARIUSZ ARABSKI


Łuszczyca to przewlekła choroba skóry o charakterze zapalnym. Cierpi na nią ok. 125 mln ludzi, w tym 800 tyś. w Polsce. Cięższe postacie łuszczycy niosą za sobą cierpienia fizyczne i psychiczne ...


Zmiany skórne, paznokci i wewnątrzustrojowe powodują stygmatyzację, pogorszenie jakości życia, a nawet wykluczenie społeczne, mimo że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną ! Zmianom na skórze towarzyszy często świąd, pieczenie, ból. U części chorych (do 25%) schorzenie zajmuje z czasem stawy (łuszczycowe zapalenie stawów). Rozwój choroby uwarunkowany jest w dużej mierze genetycznie, lecz uznaje się że aby do niego doszło, muszą wystąpić dodatkowe czynniki - takie jak: stres, zmiany hormonalne, infekcje. Łuszczycę uznano za chorobę ogólnoustrojową, gdyż zaburzenia immunologiczne powodujące jej rozwój prowadzą do nasilonych stanów zapalnych nie tylko na skórze, ale w całym organizmie. Chorzy z ciężkimi postaciami łuszczycy są np. 7-krotnie częściej narażeni na ciężki zawał serca, kilkakrotnie częściej występują u nich choroby układu krążenia, zaburzenia metaboliczne, czy też choroby zapalne jelit. Żyją średnio 10-20 lat krócej niż osoby zdrowe. Pogorszenie ich stanu psychicznego wywołują reakcje odrzucenia i izolacja. W związku z tym czują się mniej wartościowi, wstydzą się swego wyglądu, unikają kontaktów towarzyskich, w letnie upały zakrywają całe ciało, nie korzystają z basenów ani plaż. Depresja, stany lękowe i uzależnienia - najczęściej alkoholowe, występują u nich znacznie częściej niż w ogólnej populacji, a 10% ma myśli samobójcze (wg. badań amerykańskich).

Nic więc dziwnego, że łuszczyca nazywana jest chorobą duszy i ciała.

Krajowy Zespół Ekspertów ds. Dermatologii alarmuje:

"...W naszym kraju nie zauważa się problemu osób z chorobami dermatologicznymi, nie dość że stygmatyzacja ich w społeczeństwie jest ogromna, to jeszcze są dyskryminowane przez polityków ..."

Chorób dermatologicznych nie uwzględniono w ogóle w Narodowym Programie Zdrowia na lata 2007-2015, a Ministerstwo Zdrowia nie zamieściło łuszczycy w rejestrze chorób przewlekłych.

Łagodne i umiarkowane postacie łuszczycy leczone są w Polsce metodami klasycznymi, które nie zawsze przynoszą dobre rezultaty i mają wiele działań ubocznych. Jedynym ratunkiem dla tych chorych są leki biologiczne,

Wśród korzyści jakie daje terapia biologiczna wymienia się bardzo szybką poprawę stanu klinicznego, ustępowanie dolegliwości stawowych i utrzymywanie się takiego stanu u większości leczonych przez kilka miesięcy a nawet lat. Terapia taka jest wysoce bezpieczna przy stosowaniu długoterminowym i zdecydowanie poprawia jakość życia chorych.

Takie leczenie jest jednak drogie (ok. 60 tyś. PLN rocznie za osobę) i dlatego chorych predestynowanych do terapii biologicznej wyłoniono w Polsce na podstawie aż 3 kryteriów, podczas gdy w innych krajach UE do przyznania refundacji wystarcza "jedynie" pogorszenie jakości życia chorego z łuszczycą. Według ekspertów spośród 3,5 tyś. najciężej chorych na łuszczycę w Polsce, leki biologiczne powinno otrzymywać minimum 800 osób, natomiast NFZ wyraził zgodę tylko dla ok. 200 osób.

Tak więc, aby chorzy na łuszczycę mogli wyjść z cienia i żyć godnie, bardzo pomocne byłoby powstanie FUNDACJI wspierającej finansowanie jej efektywnego leczenia.

Opracował D. Arabski na podstawie materiałów konferencyjnych - przygotowanych z okazji Światowego Dnia Łuszczycy przez Krajowych Ekspertów ds. Dermatologii

http://www.wellbiznes.com/


http://www.wellbiznes.com/

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

"Cesarka" - poród inaczej.

"Cesarka" - poród inaczej.


Autor: marcel


Cięcie cesarskie (potocznie zwane cesarką) to zbieg chirurgiczny, polegający na rozcięciu powłok brzusznych oraz macicy i wyjęciu dziecka. Cięcie jest najczęściej stosowanym sposobem tak zwanego operacyjnego rozwiązania ciąży.


Zabieg ten umożliwia dziecku wydostanie się z łona matki na zewnątrz. Termin "cięcie cesarskie" wziął się z przekonania, że właśnie w ten sposób na świat przyszedł jeden z cesarzy rzymskich.

Ten rodzaj rozwiązania stosuje się wyłącznie wtedy, gdy przy normalnym porodzie matce lub dziecku zagrażałoby niebezpieczeństwo. Częstą komplikacją, prowadzącą do cesarskiego cięcia jest tak zwane położenie pośladkowe płodu. Dziecko nie jest ułożone w miednicy matki, jak to ma zwykle miejsce, do dołu główką, lecz stópkami lub pośladkami. Cięcie cesarskie może zostać wykonane również wówczas, gdy płód ułożony jest poprzecznie w stosunku do kanału rodnego ("położenie poprzeczne") i nie może zostać obrócony z zewnątrz. Jeżeli ponadto miało już miejsce pęknięcie pęcherza płodowego, rozwiązanie musi nastąpić przez cięcie cesarskie. Czasami wskazaniem do wykonania cięcia cesarskiego jest odklejenie się lub nieprawidłowe położenie łożyska. Także cukrzyca u matki lub rzucawka porodowa - niebezpieczna choroba matki, której towarzyszy nadciśnienie tętnicze, utrata przytomności i drgawki - jest wskazaniem do rozwiązania cięciem cesarskim. Ponadto w przypadku porodów mnogich prawie zawsze podejmuje się decyzję o takim o takim właśnie rozwiązaniu.

Stwierdzenie konieczności wykonania cięcia cesarskiego możliwe jest najczęściej jeszcze przed rozpoczęciem się porodu. Zdarza się jednak również, że komplikacje pojawiają się lub mogą zostać stwierdzone dopiero w czasie porodu. W takim przypadku cięcie cesarskie traktowane jest jako konieczność. Można w zasadzie stwierdzić, że konieczność wykonania cięcia cesarskiego jest tym bardziej prawdopodobna im starsza jest matka rodząca po raz pierwszy. Kobieta rodząca po raz pierwszy jest uznawana przez ginekologów za "starą", jeżeli przekroczyła 32 rok życia.

Ważne!

- U kobiet, które rodziły przy pomocy cięcia cesarskiego istnieje ryzyko podobnego porodu w przyszłości, bowiem może dojść do pęknięcia pozostających po operacji blizn na macicy.

Sposób w jaki wykonuje się cięcie cesarskie:

Operacja którą wykonuje ginekolog, trwa około godziny, przy czym dziecko zostaje urodzone już po około pięciu minutach. Następuje otwarcie jamy brzusznej i macicy. Po urodzeniu dziecka usunięte zostaje łożysko, a dzięki rozszerzeniu naturalnego kanału rodnego odpływanie odchodów połogowych odbywa się w taki sam sposób jak po normalnym porodzie.

Komplikacje:

Zagrożenia dla matki są w zasadzie takie same jak w przypadku każdej innej operacji przeprowadzonej pod narkozą, tzn. zaburzenia krążenia, utrata krwi czy infekcje. Także u dzieci mogą pojawić się zaburzenia. W przypadku porodu naturalnego na skutek ciśnienia występującego w kanale rodnym wody płodowe zostają wyciśnięte z płuc dziecka. Procesu tego nie ma w przypadku cięcia cesarskiego, przez co oddychanie noworodka jest utrudnione. Może też się zdarzyć, że środek ogólnie znieczulający, który musi zostać podany matce, utrudnia oddychanie noworodka. Dzięki coraz lepszym środkom znieczulającym, jak również dzięki stosowaniu antybiotyków i środków zapobiegających zakrzepicy, zagrożenia w przypadku cięcia cesarskiego są obecnie niewielkie.

Otwarcie jamy brzusznej odbywa się za pomocą cięcia nadłonowego. Następnie nacina się macice i worek płodowy.


www.sport-marcel.blogspot.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Ortodonta to także i twój lekarz

Ortodonta to także i twój lekarz


Autor: Luke Sept


Choć wielu z nas odkłada wizytę u stomatologa dopóki nie jest ona w końcu konieczna, każdemu z nas zależy na pięknym zdrowym uśmiechu. Dlatego też nie powinniśmy się bać i już dziś zarezerwować wizytę w długiej kolejce do ortodonty, który zadba o nasz perłowy uśmiech.


Są w życiu każdego człowieka takie chwile, że po plecach przechodzi chłodny dreszcz, a włos jeży się na głowie. Dla wielu z nas takich momentem jest właśnie wizyta u dentysty lub co gorsza ortodonty. W każdym większym mieście jest bez liku placówek stomatologicznych tak więc o ortodontę w Warszawie nie trudno. Jak wiadomo to na kogo trafimy zależy wyłącznie od szczęścia chodzi tu zatem nie tylko o ortodoncje, ale specjalistów w wszystkich innych placówkach stomatologicznych na terenie całego kraju.

Oczywiście regularne dbanie o higienę jamy ustnej jak również okresowe wizyty u stomatologa pozwolą uniknąć spotkania z przedstawicielami ortodoncji. Należy przy tym pamiętać, aby kierować się zdrowym rozsądkiem, a nie chwytliwą i dosyć naiwną reklama telewizyjną bądź internetową, próbującą wmówić, że jedno umycie zębów zabija totalnie i definitywnie bakterie, lub że twoje zęby szczotkują się kiedy ty nie szczotkujesz. O zęby jak o każdą część ciała trzeba dbać bo leczenie jest nie tylko kosztowne, ale często bolesne i nieprzyjemne. Prawda jest taka, że zęby należy czyścić regularnie co najmniej dwa razy dziennie i dla większej ochrony stosować nici dentystyczne. Ortodoncja w Warszawie zdobyła renomę, którą trudno jest podważyć i jej zaprzeczyć, ale nie czyni cudów, jeśli pacjent nie chce się leczyć dobrowolnie nie może nic zdziałać, jak w każdej innej dziedzinie medycyny. Ortodonta jak każdy lekarz zrobi wszystko co w jego mocy, by pomóc i rozwiązać problem każdego pacjenta bez wyjątku, ale to właśnie on musi wykazać chęć by poprawić stan swojego zdrowia.


Ortodoncja w Warszawie

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Choroba nowotworowa a wsparcie rodziny

Choroba nowotworowa a wsparcie rodziny


Autor: Tomasz Galicki


Gdy pacjent dowie się, że ma nowotwór, nagle cały jego świat zdaje się być inny. Po głowie zaczynają krążyć myśli, czy jest się zadowolonym z życia, czy przeżyło się go tak, jak się chciało, czy zrealizowało się wszelkie plany i marzenia.


W takich sytuacjach zawsze trzeba dochodzić do wniosku, że na wszystko jeszcze będzie czas, a choroba to nie koniec świata, jak się na początku wydaje. Dlatego właśnie wsparcie rodziny jest tak istotne. To ono pomaga, podtrzymuje na duchu, sprawia, że pacjent wie, że nie jest sam na tym świecie. Nie ma lepszego środka motywującego. Można też zaryzykować stwierdzenie, że nie ma lepszego lekarstwa.

Podczas leczenia chorób nowotworowych, takimi drastycznymi metodami, jak chemioterapia i radioterapia, skutki uboczne są bardzo widoczne i bardzo niewygodne. Pojawia się osłabienie organizmu spowodowane niszczeniem szpiku kostnego, pojawiają się również biegunka, mdłości i wymioty. Nowotwór jest bardzo uciążliwy, tak, jak skutki uboczne leczenia. Dlatego właśnie trzeba być przy pacjencie w każdej chwili. Na każde zawołanie. W każdym momencie, gdy wyczujemy, że może się pojawić depresja. Nie ma nic gorszego jak utrata nadziei i wiary w siebie.

Owszem, skutki uboczne są trudne do zniesienia, wypadają włosy, obniża się apetyt, pojawia się wysoka temperatura, zmniejsza się waga ciała. Zaczyna się niszczyć szpik kostny, we krwi zaczyna brakować białych i czerwonych krwinek oraz płytek krwi, dochodzi do anemii. Pacjent może wtedy złapać wszelkie choroby, nawet przeziębienie zaczyna być groźne. Chory jest osłabiony. Nie można się mu dziwić, że czasem może nie mieć już sił na dalszą walkę. Gdy on nie ma już nadziei, do boju wkraczają bliscy, którzy muszą tę nadzieję przywrócić. Pocieszyć. Sprawić, że choremu znów będzie się chciało żyć. To dobry moment na przypomnienie pacjentowi marzeń i planów, które chce przecież jeszcze zrealizować. Do tego jednak musi wyzdrowieć, musi mieć siłę.

Człowiek jest istotą społeczną. Sam nie da rady przejść przez życie, nieważne, czy jest zdrowy czy chory. Obecność drugiej osoby i innych bliskich jest niezbędna. Należy o tym pamiętać zawsze.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Skutki uboczne chemioterapii

Skutki uboczne chemioterapii


Autor: Tomasz Galicki


Każdy, kto dowie się, że ma raka, na początku załamuje się. I to nie powinno dziwić, w końcu nagle cały świat legł w gruzach, trzeba się na nowo nauczyć żyć.


Należy dostosować się do nowego trybu życia, rozpocząć regularne wizyty w szpitalu, radioterapię lub/i chemioterapię i nie poddawać się. Z nowotworem można walczyć. Tylko w ten sposób można się wyleczyć lub chociaż znacznie przedłużyć swoje życie. Jednym ze skuteczniejszych metod walki z rakiem jest chemioterapia. Mimo dużej ilość skutków ubocznych, warto tę metodę stosować.

Chemioterapia – skutki uboczne

Do najważniejszych skutków ubocznych chemioterapii należy powolne niszczenie szpiku kostnego, który sprawia, że w krwi zaczyna brakować białych i czerwonych krwinek, a także płytek krwi. Z tego powodu organizm przestaje się bronić przed wszelkimi infekcjami, nawet przeziębienie zaczyna być niebezpieczne. Pojawia się anemia. Dołączają do tego mdłości i wymioty, a także wypadanie włosów spowodowane uszkodzeniem meszków włosowych. Im mocniejsza dawka leku, tym skutki uboczne są bardziej odczuwalne. Może również nastąpić uszkodzenie błony śluzowej układu pokarmowego. Z tego powodu pojawiają się bóle w jamie ustnej, a także pojawia się biegunka. Nowotwór cierpi jednak na tym równie bardzo, ponieważ chemioterapia atakuje z dużą siłą te chore komórki i niszczy je lub sprawia, że nie mogą już funkcjonować.

Niestety trzeba się również liczyć ze zmniejszonym apetytem, szybką utratą wagi, a także suchością w ustach. Na szczęście, po zakończeniu leczenia wiele elementów wraca do punktu wyjścia. Włosy odrastają, układ pokarmowy zaczyna funkcjonować prawidłowo, samopoczucie polepsza się.

Dlatego właśnie nie można się poddawać i trzeba walczyć z rakiem do samego końca, bo tę walkę można wygrać. Najgorszym rozwiązaniem w tej sytuacji jest poddanie się. Nie można do tego dopuścić. W tym miejscu bardzo ważne jest wsparcie bliskich, którzy muszą nieustannie towarzyszyć choremu i pilnować, aby nie popadł w depresję. To właśnie dzięki nim, chorym udaje się pokonać nowotwór.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Atopowe zapalenie skóry u dzieci

Atopowe zapalenie skóry u dzieci


Autor: e-Mateusz


Wielu młodych rodziców jest przerażonych sytuacja, gdy u ich dzieci pojawiają się zaczerwienione, mocno swędzące miejsca. Maluchy stają się wtedy rozdrażnione, poddenerwowane. Cierpią na bezsenność. Bardzo często dolegliwościom tym towarzyszą kłopoty z dietą.


Opisane powyżej objawy są typowe dla atopowego zapalenia skóry. Schorzenie to różni się intensywnością przebiegu: w szczególnie ciężkich przypadkach konieczna jest hospitalizacja w szpitalu. Z reguły jednak wystarczy stosowanie leków przepisanych przez lekarza oraz przestrzeganie diety (w przypadku dzieci; u dorosłych dieta nie ma nic wspólnego z atopowym zapaleniem skóry).

Większość współczesnych preparatów pomagających zwalczać AZS składa się z kortykosterydów. Są to substancje o silnym działaniu przeciwzapalnym, z tego też względu lekarze bardzo chętnie je zapisują. Problem w tym, że wspomniane środki mają także wiele skutków ubocznych. Mogą m.in. prowadzić do ubytków skórnych, wywoływać alergie, etc. Nic więc dziwnego, że nie wolno stosować ich na twarz, ponieważ grozi to posterydowym zapaleniem skóry.

Na nieco odmiennej zasadzie działają preparaty immunosupresyjne. Należą do nich m.in. cyklosporyna A, takrolimus czy pimekrolimus. Ich zaletą jest możliwość długotrwałego stosowania. Jednak i one nie są pozbawione wad. Chodzi przede wszystkim o przypuszczenia dotyczące ich rakotwórczości. Prawda jest taka, że chociaż leki te są znane od początku lat 90 – tych XX wieku, to do tej pory nie udało się potwierdzić tezy o wywoływaniu przez nie raka. Najprawdopodobniej więc zarzuty te są wysnuwane przez producentów i zwolenników środków sterydowych.

Oprócz opisanych preparatów przy leczeniu atopowego zapalenia skóry wykorzystuje się także szereg innych specyfików. Najważniejszą grupę stanowią środki przeciwhistaminowe. Ponadto warto sięgnąć po preparaty odpowiadające za nawilżenie i natłuszczenie skóry. Warto ją również odpowiednio pielęgnować. Osobną kwestią jest konieczność sięgnięcia po specjalistyczną odzież leczniczą. Wykonuje się ją ze specjalnie modyfikowanej przędzy jedwabnej, na trwałe związanej ze specjalnym środkiem przeciwdrobnoustrojowym.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Astma a POChP - podobieństwa i różnice

Astma a POChP - podobieństwa i różnice


Autor: ola chorobliwa


Astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc - dowiedz się, jakie są między nimi podobieństwa i czym się różnią. Jakie są objawy obu chorób, metody leczenia i czego należy się wystrzegać?


Zarówno POChP, jak i astma to choroby dotykające głównie oskrzela. Ich istotą jest obturacja, tzn. zwężenie oskrzeli, które prowadzi do duszności. U niektórych chorych objawy astmy i POChP są podobne, również wiele leków stosowanych jest w leczeniu obu chorób - jest jednak między nimi bardzo wiele różnic.

Objawy astmy i POChP

Objawy astmy mają charakter zmienny, napady duszności pojawiają się o rożnych porach dnia i po wysiłku. Występuje kaszel (suchy), ściskanie w klatce piersiowej, świszczący oddech. Napad objawów astmy może wywołać: wysiłek, stres lub silne emocje lub alergeny. Natomiast w przypadku POChP objawy są stałe, a chory jest niezdolny do podjęcia wysiłku fizycznego (wysiłek utrudnia mu dokuczliwa duszność). Kaszel astmatyka jest suchy, natomiast osoba cierpiąca na POChP odkrztusza duże ilości wydzieliny (tzw. kaszel produktywny).

Leki zażywane w astmie i POChP

Leki zażywane przez astmatyka rozkurczają oskrzela i pozwalają na powrót czynności płuc do normy. Natomiast u osoby chorej na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc następuje nieodwracalne zwężenie oskrzeli. Leki na POChP natomiast mają zapewnić choremu lepsze funkcjonowanie na co dzień, podejmowanie codziennych czynności.

Palenie tytoniu

Kluczową rolę pełni zaprzestanie palenia tytoniu. W przypadku POChP jest to najważniejsza metoda leczenia. Natomiast oczywiście w przypadku każdej choroby płuc (i nie tylko!) należy mieć świadomość ogromu zniszczeń, jakie niesie ze sobą nałóg.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Jakich kosztów należy się spodziewać decydując się na implanty zębów?

Jakich kosztów należy się spodziewać decydując się na implanty zębów?


Autor: Luke Sept


Czy można określić jednoznacznie ile będą kosztować nas implanty zębów? Otóż tak, jednak na stronach internetowych specjalistów implantologii znajdziemy ceny implantów nie samego zabiegu, a to dlatego że nie da się jednoznacznie ustalić ceny zabiegu bez uprzedniej konsultacji z lekarzem implantologiem.


Poziom, na jakim kształtują się ceny implantów zębów, jak i jakość ich wykonania są ważne dla każdego pacjenta decydującego się na taki zabieg. Aczkolwiek założenie implantów zębów nie jest takie proste, i musi zostać skonsultowane z chirurgiem implantologiem. Jak każdego zabiegu, również i tego dotyczą pewne ograniczenia i przeciwwskazania. Problemem może być na przykład nierówny zgryz albo brak higieny jamy ustnej, ale również poważniejsze choroby takie jak alkoholizm, cukrzyca i inne. Ceny implantów niekoniecznie są sobie równe. Niektóre poradnie oferują ceny niższe od pozostałych. Umiejętne dowiadywanie się o opiniach tudzież wykwalifikowanej kadrze danej przychodni są ważne, gdyż dużo zależy od tego, kto będzie przeprowadzał dany zabieg. Wiadomo, zęby są ważnym elementem uśmiechu.

Mając poważną pracę, która wiąże się z nieustającą komunikacją z innymi ludźmi, nie możemy pozwolić sobie na poważne braki w uzębieniu. Wpisując hasło "implanty zębów cena" w wyszukiwarkę możemy zapoznać się z cenami obowiązującymi w różnych przychodniach. Ludzie, znający się na tych właśnie implantach zębów cenach, najczęściej chirurdzy zajmujący się tą profesją, chętnie zapoznają nas z cennikiem. Najlepiej jednak umówić się na wizytę i pozwolić specjaliście ocenić stan naszych zębów i kwalifikacje ich do zabiegów implantologicznych - jest to ważne, gdyż my możemy być przekonani, że nadajemy się do takiego zabiegu, a niekoniecznie musi tak być, dlatego też powinien ocenić to specjalista, do którego się udamy.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zatrucie pokarmowe - objawy, leczenie, zapobieganie

Zatrucie pokarmowe - objawy, leczenie, zapobieganie


Autor: Tomasz Galicki


Zjedzenie ciężkostrawnego posiłku lub takiego, co do którego pochodzenia nie jesteśmy pewni może doprowadzić do wystąpienia zatrucia pokarmowego, które jest reakcją obronną organizmu na substancje takie jak wirusy, bakterie, czy grzyby albo inne toksyny, które w posiłku wystąpiły.


Zatruciu często towarzyszą dość nieprzyjemne objawy, w tym biegunka, wymioty, ogólne osłabienie organizmu, często również bóle brzucha i podwyższona temperatura. Czasem jest też tak, że dolegliwości występują na kilka dni po tym, jak posiłek nam zaszkodził, dlatego zatrucie pokarmowe może być trudne do rozpoznania. Generalnie możemy podzielić je na mniej lub bardziej groźne. W przypadku tych pierwszych zaleca się pozostać w domu, przyjmować dużo płynów, które zapobiegną odwodnieniu, jeść lekkostrawne posiłki i wypoczywać, po kilku dniach objawy powinny minąć i wszystko wróci do normy.

Może okazać się jednak, że zatrucie będzie poważniejsze. Do najbardziej niebezpiecznych należy zatrucie niejadalnymi bądź trującymi grzybami, które może być fatalne w skutkach i prowadzić nawet do śmierci, dlatego, jeśli nie jesteśmy pewni co do swoich zbiorów, to pozostawmy je w lesie albo udajmy się do najbliższej stacji sanepidu, gdzie pracownicy ocenią, czy zebrane grzyby nadają się do spożycia. Zdarza się również, że dochodzi do zatrucia spowodowanego jadem kiełbasianym, w przypadku nieświeżych konserw, jak również salmonellą, jeśli spożyjemy niedogotowane mięso drobiowe, czy surowe jajka. W przypadku tego typu zatruć niezwłocznie należy udać się do lekarza, który zaleci odpowiednie leczenie.

Zatruć pokarmowych można oczywiście unikać, a przynajmniej zmniejszać prawdopodobieństwo ich występowania. Nadrzędną zasadą jest dbanie o higienę osobistą – myć ręce po wyjściu z toalety i przed każdym posiłkiem. Niezbędne jest również dokładne mycie owoców i warzyw, dosmażanie mięs. Podczas zakupów ważne jest sprawdzanie daty ważności produktów i ich wyglądu, dobrze jest unikać kupowania mięsa w supermarketach, gdyż nigdy nie wiadomo, czy mięso jest świeże, nawet, jeśli na takie wygląda. Równie ważne jest to, gdzie się „stołujemy”, dlatego omijanie barów szybkiej obsługi jest wskazane, gdyż potrawy w tym miejscu mogą być nieświeże. Lepiej zapłacić trochę więcej, a udać się do sprawdzonej restauracji lub baru, co do którego mamy zaufanie, co pozwoli na uniknięcie ewentualnych przykrych dolegliwości. Przestrzeganie tych kilku zasad sprawi, że praktycznie nie będziemy musieli się martwić, czy aby któryś z posiłków nam nie zaszkodzi, a one same wejdą nam w nawyk.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Radioterapia - skutki uboczne

Radioterapia - skutki uboczne


Autor: Tomasz Galicki


W przypadku radioterapii stosuje się promieniowa jonizujące, które może pochodzić z różnych źródeł, mogą to być promienie Roentgena, gamma, kobaltu, czy radu.


Zadanie lekarzy jest ustalenie miejsca i rodzaju promieniowania, jak również jego intensywności tak, aby precyzyjnie dotrzeć do komórek rakowych i właśnie je niszczyć, nie uszkadzając przy tym tych zdrowych. Walka z rakiem jest długa i ciężka i niestety stosowanie radioterapii może prowadzić do skutków ubocznych, jednak ich intensywność jest uzależniona od dawki i czasu promieniowania, w przypadku wielu pacjentów skutki te w ogóle nie występują. Mimo wszystko do najczęstszych należą utrata apetytu, nudności, utrata włosów, ogólne zmęczenie, zmiany skórne.

W przypadku utraty apetytu jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że leczony utraci też smak i wszystkie potrawy przez niego przyjmowane będą wydawały się jałowe, niedosolone, czy po prostu niedobre. Utrata apetytu może prowadzić do nieprawidłowego odżywiania, dlatego należy nawet zmuszać się do przyjmowania małych i lekkich posiłków, najlepiej pięć razy dziennie, dla wzmocnienia organizmu.

Skutki uboczne radioterapii to również nudności, które mogą pojawić się w już w kilka godzin po pierwsze dawce promieniowania i utrzymywać się przez cały czas trwania leczenia, gdyż najlepiej, gdy dawki promieni podawane są codziennie. W czasie leczenia dobrze jest odżywiać się lekko i mniej tłusto, jak również unikać potraw bardzo słodkich, czy bardzo ostrych. Lekarz może również przepisać lekarstwa łagodzące te dolegliwości.

Tak, jak w przypadku chemioterapii, radioterapia powoduje utratę owłosienia, jednak tutaj następuje to tylko w miejscu poddanym promieniowaniu. W zależności od dawki może ono być chwilowe bądź stałe.

Radioterapia prowadzi również do pojawienia się zmęczenia, które utrzymuje się przez cały czas trwania leczenia, a jego pojawienie spowodowane jest także samą chorobą, w tym czasie nie należy więc decydować się na intensywny wysiłek fizyczny. Leczenie może powodować zmiany na skórze w postaci zaczerwienień i przebarwień, które nie wyglądają estetycznie. Na szczęście znikają one zupełnie do kilku tygodni po zakończeniu leczenia. Ważne jest, aby w czasie przyjmowania promieniowania nie narażać skóry na bezpośredni kontakt ze słońcem, zakrywać miejsce poddawane leczeniu i stosować kremy z wysokim filtrem.

Z pewnością skutki uboczne radioterapii są mniej uciążliwie, niż w przypadku leczenia chemią, jednak nie należy tego wartościować, a znajdować sposoby, które pozwolą na ich złagodzenie. Niezwykle ważne są też pomoc i wsparcie najbliższych, dla których wiadomość o chorobie również jest przykra.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Skutki uboczne przy chemioterapii

Skutki uboczne przy chemioterapii


Autor: Tomasz Galicki


Walka z rakiem jest najbardziej skuteczna przy zastosowaniu chemioterapii, gdyż ona właśnie najskuteczniej radzi sobie z komórkami rakowymi, niestety ma też wadę – niszczy też zdrowe komórki w organizmie chorego.


Właśnie z tego powodu leczeni są narażeni na szereg skutków ubocznych, których intensywność i ilość uzależniona jest od rodzaju przyjmowanych leków oraz od indywidualnych predyspozycji organizmu. Nieselektywne leki, zwane cytostatykami osłabiają lub zupełnie niszczą komórki włosów, te znajdujące się w przewodzie pokarmowym i jamie ustnej, jak również występujące w szpiku kostnym.

Skutki uboczne chemioterapii są dokuczliwe i osłabiają nie tylko organizm chorego, ale wpływają również na jego zdrowie psychiczne, dlatego tak ważne jest odpowiednie wsparcie i opieka. Jednym z najczęstszych skutków przyjmowania cytostatyków jest wypadanie włosów i w zależności jak długo są one przyjmowane może nastąpić całkowita utrata owłosienia lub też częściowa. Ten skutek powoduje znaczne obniżenie kondycji psychicznej chorego, dlatego dla poprawy nastroju proponuje się im kolorowe chustki, czapeczki, rzadziej peruki. W czasie leczenia również łatwo o siniaki i krwawienie z nosa, gdyż osłabiony szpik kostny nie jest w stanie produkować odpowiedniej liczby płytek krwi – należy więc uważać, aby do ewentualnych obrażeń nie dopuścić. Chorzy często skarżą się również na nudności i wymioty, które mogą utrzymywać się krótko, bądź przez cały okres przyjmowania leków, dlatego dla złagodzenia tych dolegliwości zaleca się podawanie leków, które je złagodzą, oraz zajmowanie czymś chorego. Obok nich pojawia się biegunka, spowodowana zaburzeniem układu trawiennego, dlatego dobrze jest przyjmować leki ją łagodzące i pić dużo płynów, szczególnie wody. Wraz z osłabieniem komórek włosa osłabiają się również te odpowiedzialne za skórę i paznokcie, które stają się łamliwe, łatwo też się rozdwajają. Na skórze natomiast mogą występować różnego rodzaju przebarwienia, czy też wypryski na całym ciele, a szczególnie na twarzy.

Podczas stosowania chemioterapii występują również inne, mniej lub bardziej dokuczliwe skutki uboczne, dlatego tak ważne jest wsparcie i dodawanie otuchy w tych trudnych chwilach tak, aby osłabiony działaniem lekarstw organizm miał siłę, żeby walczyć i poradzić sobie z chorobą. Nieocenione w tym czasie są właśnie opieka i zrozumienie najbliższych członków rodziny. Na koniec należy dodać jeszcze, że chemioterapia ma dobre rokowania i w dużej mierze przyczynia się do wygrania walki z chorobą.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Choroby tarczycy – objawy, leczenie

Choroby tarczycy – objawy, leczenie


Autor: Tomasz Galicki


Problemy z tarczycą są bardzo często występującą chorobą wśród kobiet, ale pojawia się również, z częstotliwością dziesięć razy mniejszą, również u mężczyzn. Nieleczona może powodować bardzo negatywne skutki dla organizmu.


Tarczyca jest gruczołem, który odpowiada za całą gospodarkę hormonalną organizmu. Znajduje się ona w przedniej części szyi i składa się z dwóch płatów bocznych, które są ze sobą połączone węziną. Standardowo waży między 30 a 60 g, a podczas ciąży może się powiększać. Nie bez znaczenia dla jej wielkości jest również cykl miesiączkowy. Tarczyca produkuje bardzo ważne hormony – T3, T4 i kalcytoninę, która wpływa na metabolizm organizmu.

Jest wiele chorób tarczycy. Najpopularniejsze to niedoczynność i nadczynność. Choroby te mogą przyjmować różne postacie, na przykład Hashimoto czy Gravesa-Basedowa. Mogą to być dolegliwości niegroźne dla zdrowia, ale nieleczone mogą powodować bardzo ważne konsekwencje dla organizmu.

Objawami problemów z tarczycą jest wzrost lub zmniejszenie wagi ciała bez powodu, przewlekłe zmęczenie, rozdrażnienie, przyspieszona akcja serca, brak chęci do czegokolwiek, senność, blada skóra, łamliwe włosy i paznokcie, a także pogrubiony głos. Jeśli zauważysz u siebie te objawy, koniecznie wykonaj badania krwi – TSH, FT3 i FT4 i udaj się do endokrynologa lub lekarza pierwszego kontaktu po skierowanie do takowego. Najlepiej jest też wykonać USG tarczycy, bo dzięki temu będzie się miało przygotowany zestaw badań i lekarz od razu oceni, czy są to problemy z tarczycą czy inne dolegliwości. Na termin do endokrynologa czeka się zwykle, państwowo bardzo długo, dlatego warto się przed tym ustrzec.

Leczenie chorób tarczycy najczęściej polega na leczeniu farmakologicznym tyreostatykami, zwykle dożywotnim. Jedną z metod jest również radioterapia jodem (izotop 131>J), a także stosowanie betablokerów, takich jak propranolol. Gdy tarczyca jest znacznie powiększona, należy wykonać leczenie chirurgiczne, polegające na częściowym usunięciu tarczycy. W sytuacji nowotworów tarczycy operacje również są konieczne. Czasem polegają na całkowitym usunięciu tarczycy.

Z tarczycą nie ma żartów. Może powodować druzgocące skutki w naszym organizmie. Nie można tego lekceważyć, ale jednocześnie trudno nie zauważyć problemów z nią.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Chemioterapia - skutki uboczne

Chemioterapia - skutki uboczne


Autor: Tomasz Galicki


Chemioterapia to sposób leczenia raka za pomocą leków, nazywanych cytostatykami. Pozwala ona na niszczenie komórek rakowych, które mogą występować w każdym miejscu w organizmie chorego.


Chemioterapia może spowodować wyleczenie nowotworu, zatrzymanie jego rozprzestrzeniania się bądź zahamowanie tego procesu, co wpływa na jakość życia. Leki stosowane w chemioterapii mogą być podawane w różnej postaci i za pośrednictwem różnych dróg. Mogą być podawane doustnie w postaci tabletek lub kapsułek, pod postacią zastrzyków, dożylnie w formie zastrzyków, jak również kroplówek, do jam ciała takich jak jama brzuszna, opłucna, do pęcherza moczowego i kanału rdzenia kręgowego. Czas, jak i ilość przyjmowanych leków uzależniona jest od rodzaju choroby i jest indywidualnie określana przez lekarza. Kuracja „chemią” jest zwykle powtarzana co kilka tygodni.

Chemioterapii w niemal 100% towarzyszą efekty uboczne, których intensywność i rodzaj uzależniona jest od indywidualnych predyspozycji leczonego w ten sposób organizmu. Chemoterapia może powodować następujące skutki uboczone:

wypadanie włosów – w zależności od czasu i dawki podawanych leków może nastąpić całkowita utrata owłosienia bądź tylko przerzedzenie i wypadanie mniejszej ilości włosów, pacjenci często radzą sobie z tym przykrym skutkiem przez zakładanie wielobarwnych, bawełnianych chustek lub peruk,

nudności i wymioty – podobnie jak wypadanie włosów ich nasilenie i występowanie związane jest z częstotliwością i dawką przyjmowanych leków, w celu złagodzenia nudności i wymiotów podaje się odpowiednie środki, które je niwelują,

biegunka – podczas chemioterapii leki powodują zaburzenie procesów trawiennych, czego konsekwencją jest właśnie biegunka, której objawy można łagodzić odpowiednimi lekami, w okresie kiedy występuje wskazane jest spożywanie większej ilości płynów,

zaparcia – występują najczęściej po przyjmowaniu leków powodujących perystaltykę jelit, można je złagodzić przez odpowiednią dietę i przyjmowanie środków łagodzących,

zmiana wyglądu skóry i paznokci – w czasie chemioterapii paznokcie stają się kruche i łamliwe, mają skłonności do rozdwajania się, natomiast skóra jest pełna przebarwień i wyprysków, często występuje też wysypka,

owrzodzenie jamy ustnej – pojawiają się zaczerwienienia i bolesne rany

krwawienie z nosa – które jest spowodowane małopłytkowością, przez zmniejszenie wydolności szpiku kostnego do wytwarzania płytek krwi, łatwo też o siniaki,

podatność na infekcje – szpik kostny zmniejsza też swoją wydolność przy produkcji krwinek białych odpowiedzialnych za odporność organizmu,

zmęczenie – należy więc unikać intensywnego wysiłku fizycznego

Przy niwelowaniu skutków chemioterapii szczególnie cenne jest przebywanie z osobami bliskimi, jak również kontakt z przyrodą i zwierzętami. Te czynniki pozwolą właśnie na zapomnienie choć na chwilę o chorobowych problemach.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Biegunka – przyczyny i objawy

Biegunka – przyczyny i objawy


Autor: Tomasz Galicki


Biegunka to dolegliwość, z którą zapoznał się zapewne każdy człowiek. To niekomfortowe i niewygodne. Z definicji jest to objaw, który polega na znacznym zwiększeniu liczby oddawania kału o luźniejszej, niż normalnie, konsystencji. Może sygnalizować wiele chorób.


Zwiększenie częstotliwości wypróżniania się oznacza wykonywanie tej czynności co najmniej trzy razy na dobę. Dodatkowo, za biegunkę uważa się również jednorazowe oddanie kału zawierającego krew, śluz lub ropę. Dolegliwości tej towarzyszą najczęściej również bóle żołądka, a także szybkie przesuwanie się treści pokarmowych z początkowego układu pokarmowego do końcowego. Jeśli trwa ona do dziesięciu dni, mamy do czynienia z biegunką ostrą, jeśli dłużej – z przewlekłą.

O tyle, o ile nie jest ona niebezpieczna dla cywilizowanych krajów, to sieje śmierć w krajach Trzeciego Świata. Jest ona odpowiedzialna za śmierć ponad półtora miliona dzieci rocznie i jest dominującą przyczyną śmierci niemowląt w tamtych krajach.

Jeśli mowa o przyczynach występowania, to może biegunka mieć ich wiele. Najczęściej występujące są spowodowane wirusami i bakteriami oraz pierwotniakami. Są również takie, które są wywołane bez zakażenia, na przykład w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Leczenie biegunki polega na intensywnym nawadnianiu organizmu. Choroba ta ma najczęściej krótki przebieg i potrafi sama się ograniczać. Istnieją również leki, które przyspieszają ustąpienie, takie jak loperamid czy węgiel leczniczy. Bardzo ważna jest również dieta. Należy ograniczyć spożywanie tłustego jedzenia, najlepiej jeść tylko suchary. Może to stereotyp, ale rzeczywiście pomaga. Dobra będzie również zupa marchewkowa, ryż czy budyń. To potrawy, które chłoną wodę. Dodatkowo, można się również zajadać bananami i duszonymi jabłkami. Warto też zainteresować się czarnymi porzeczkami lub jagodami, naturalnie posiadają one właściwości antybiegunkowe.

Biegunka może sygnalizować wiele chorób. Mogą to być zarówno niegroźne przypadłości, jak i ciężkie choroby. Biegunka pojawia się w przypadku chorób tarczycy, zatrucia pokarmowego, zespołu jelita drażliwego, niewydolności trzustki, a także raka jelita. Jeśli więc utrzymuje się długo i jest nie do zniesienia, koniecznie należy skonsultować się z lekarzem, który zleci szereg badań.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Korekta spojrzenia na okulary

Korekta spojrzenia na okulary


Autor: Cappuccino PR


Okulary zerówki stały się ostatnio modnym elementem stylizacji wśród modelek, gwiazd czy celebrytów i od razu trafiły na nosy tych, którzy podążają za lansowanymi przez nich trendami.


Zakładanie grubych, dużych oprawek - zwłaszcza popularnych teraz nerd glasses ("kujonek") - szybko zyskało swoich zwolenników promujących nowy styl na naszych ulicach. Z drugiej strony, co zrozumiałe, nie spotkało się ono ze zbytnią akceptacją i zrozumieniem tych, dla których okulary nie są jedynie dodatkiem do ubioru, ale koniecznością umożliwiającą im codzienne życie.

Noszenie okularów motywowane wyłącznie względami estetycznymi jest dużo łatwiejsze od ich stałego stosowania w celu poprawy wzroku. I nawet oprawki w najmodniejszym kształcie czy kolorze nie stanowią odpowiedniej przeciwwagi dla ograniczeń wynikających z konieczności ich zakładania. Zaparowane szkła mogą utrudniać widzenie bardziej niż sama wada, a uprawianie sportu może być - w przypadku noszenia okularów - większym wyzwaniem niż sama aktywność. Jednocześnie jednak dla wielu osób okulary stały się ważnym elementem rozpoznawalności i budowania wizerunku.

Motywacje oraz zachowania pacjentów klinik okulistycznych w Stanach Zjednoczonych i Europie, a powoli również w naszym kraju, wskazują na nowy trend w sposobie noszenia okularów. Coraz więcej osób, zwłaszcza tych w gronie znanych artystów i dziennikarzy, poddaje się laserowej korekcji wzroku, ale nie wyrzuca ulubionych czy charakterystycznych tylko dla nich oprawek. "Dzięki korekcji laserowej -zabiegowi, który jest bezbolesny i trwa bardzo krótko, odzyskuje się zdolność prawidłowego widzenia. Procedura polega na odpowiednim wymodelowaniu rogówki i nadaniu jej specjalnego kształtu - takiego, który pozwala światłu prawidłowo dotrzeć do siatkówki i odpowiednio akomodować wszystkie odległości" - wyjaśnia chirurg okulista dr n. med. Iwona Rokita-Wala z chorzowskiego szpitala Weiss Klinik. Wymieniają następnie szkła na neutralne i korzystają ze wszystkich możliwości wynikających z takiego rozwiązania. Po pierwsze tych, które niesie pozbycie się na trwałe wady wzroku, a po drugie wizerunkowych, związanych z założenia ciekawych lub określających tylko ich styl oprawek.

Dr n. med. Iwona Rokita-Wala z Weiss Klinik na temat zabiegu laserowej korekcji wzroku:

"Laserowej korekcji wzroku mogą się poddać osoby, które ukończyły 21. rok życia, ponieważ dopiero w tym okresie życia dochodzi do ustabilizowania się wady wzroku. Bez znaczenia jest natomiast jej rodzaj - zabieg likwiduje równie skutecznie wady minusowe jak i plusowe, oczywiście w pewnych ramach. Określony przez Europejskie Towarzystwo Chirurgów Refrakcyjnych, a obowiązujący także w polskich szpitalach ekwiwalent sferyczny wynosi od -8 do +4. Laserowa korekcja wzroku dotkniętego wadą krótkowzroczności polega na spłaszczeniu środkowej części rogówki i nadaniu jej odpowiedniej krzywizny. Natomiast w przypadku dalekowzroczności laser zbiera paracentralnie tkanki z części rogówki w celu uwypuklenia jej części centralnej. Jest to zabieg jednorazowy, przeprowadzany jedynie w znieczuleniu miejscowym i bez potrzeby hospitalizacji - po kilku godzinach można normalnie wrócić do domu. Przez krótki okres rekonwalescencji (gojenie nabłonka) należy nosić specjalne soczewki lecznicze."


Cappuccino PR

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.