07 listopada 2016

Czystek – magiczne zioło na wszystko? Właściwości i zastosowanie

Czystek – magiczne zioło na wszystko? Właściwości i zastosowanie


Autor: Marek Masalski


Herbaty oraz preparaty bazujące na czystku są ostatnio coraz bardziej popularne, ponadto coraz częściej słyszymy o magicznych kuracjach polegającym na regularnym piciu czystka. Dlaczego coraz więcej osób zaczyna interesować się tym ziołem? Jakie są skutki i korzyści regularnego stosowania czystka? Poznaj zastosowanie i właściwości czystka już dziś i żyj zdrowiej!


Napary z czystka od wielu lat stosowane są w medycynie naturalne. Przypisuje się im pomoc w walce z wieloma chorobami, zwiększenie odporności, ułatwienie przy odchudzaniu a nawet zmniejszenie ryzyka chorób nowotworowych. Większość właściwości czystka wynika z bardzo dużej zawartości polifenoli, które są silnym przeciwutleniaczem.

Właściwości zdrowotne czystka

Dzięki dużej zawartości zawartych przeciwutleniaczy, regularne picie napary z czystka pomoże pozbyć się naszemu organizmowi wolnych rodników. Wolne rodniki odpowiadają za choroby nowotworowe, miażdżycowe oraz przedwczesne starzenie się.

Duża zawartość polifenoli wpływa również na właściwości antyhistaminowe czystku, więc regularne picie naparu wpłynie na zmniejszenie objawów wszelkich alergii. A ponadto, ma wiele właściwości antybakteryjnych, przeciwwirusowych oraz przeciwgrzybicznych. Dlatego możemy stosować go doraźnie również przy chorobach takich jak: łupież, egzemy, trądzik, infekcje zatok, opryszczka oraz przy innych chorobach o podłoży bakteryjno-wirusowym.

Warto też wspomnieć, że czystek jest też świetnym zabezpieczeniem przed krętkiem wywołującym boreliozę. Nie tylko można go stosować, gdy zauważymy u siebie kleszcze, aby zmniejszyć ryzyko zakażenia, ale również jako ochronę przed kleszczami, kiedy wybieramy się na wycieczkę do lasu. Czystek możemy również stosować dla zwierząt domowych, aby ochronić je przed pasożytami podczas sezonu.

Czystek znajdziemy nie tylko w herbatach i sklepach zielarskich, ale również części tabletek, czy kapsułek do ssania. Jest bardzo przydatny przy przeziębieniach, chorobach gardła, zatok, biegunce oraz dolegliwościach skórnych. Jest bardzo cenionym ziołem w farmakologii które zawsze warto mieć w domu.

Właściwości urodowe czystka

Ten rodzaj naparu z zioła nie tylko pomaga dbać o nasze zdrowie i chroni przed wieloma chorobami, ale również regularne stosowanie może nam zapewnić piękny i zdrowy wygląd. Przede wszystkim dzięki właściwościom antyoksydacyjnym, które usuwają wolne rodniki o czym wspominaliśmy wcześniej – nasze cera stanie się zdrowsza i piękniejsza. Czystek może przyczynić się do zmniejszenia trądziku oraz pomoże nam pozbyć się wągrów. Świetnie oczyszcza cerę i czyni ją piękniejszą i zdecydowanie młodszą. Hamuje procesy starzenia oraz usuwa toksyny z naszego organizmu, pozbywając się szkodliwych dla nas substancji.

Ponadto picie mieszanek ziołowych zawierających czystek wspomaga odchudzanie. Oczywiście samym piciem czystka nie możemy oczekiwać, że nasze kilogramy zaczną magicznie spadać, jednak czystek delikatnie pobudza metabolizm i pomaga zachować w organizmie równowagę, dzięki czemu odchudzanie jest przyjemniejsze i efektywniejsze.

Wszyscy wiemy złość piękności szkodzi – nadmiar stresu, niezdrowy tryb życia i zmartwienia dnia codziennego nie wpływają dobrze na nasz wygląd ani organizm. Na szczęście czystek działa też relaksująco i uspokajająco, dzięki czemu nie tylko będzie nam uprzyjemniał odpoczynek, ale też pomoże w zachowaniu równowagi psychicznej w stresujących sytuacjach. Te właściwości zawdzięczamy olejkom eterycznym zawartym w czystku, dzięki temu jest nie tylko wykorzystywany w lekach, preparatach i herbatach, ale również aromaterapii.

Kto powinien pić czystek?

Czystek może pić absolutnie każdy. W przeciwieństwie do niektórych ziół, nie można przedawkować czystka. Nie znane też są żadne przeciwwskazania, dlatego nie musimy się martwić i możemy wprowadzić czystek do regularnej diety. Czystek mogą pić nawet dzieci od 3 miesiąca życia oraz kobiety w ciąży i karmiące piersią.

Szczególnie polecane jest też picie czystka dla palaczy oraz osób żyjących w bardzo zanieczyszczonym środowisku. Dzięki jego właściwościom usuwa szkodliwe toksyny znajdujące się w tytoniu z naszego organizmu, pomaga w pozbyciu się metali ciężkich oraz chroni przed nowotworami.

Warto też pamiętać, że czystek jest suplementem diety i nie powinien być stosowany zamiennie od żadnych leków. Jednak zawsze możemy stosować go dodatkowo i wspomagająco prze wielu sytuacjach.


Artykuł opracowano na podstawie:
Czystek - właściwość i zastosowanie

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Historia zielonej herbaty

Historia zielonej herbaty


Autor: Bartek Kowalski


Historia parzenia zielonej herbaty sięga prawie pięciu tysięcy lat wstecz. Wtedy to właśnie, według bardzo popularnej legendy, napar ten został przypadkowo odkryty przez ówczesnego cesarza Chin.


Cesarz Chen-nung siedząc w swoim ogrodzie i kontemplując nad pięknem otaczającego go świata nie zauważył, jak do dzbana z gotującą wodą wpadł, niesiony wiatrem, liść herbaty. Cesarz podobno gotował wodę ze względów higienicznych i z zamiarem późniejszej konsumpcji. Zdziwił się nieco gdy zobaczył, że w wodzie, którą miał zamiar spałaszować, pływa liść, ale niesiony wrodzoną ciekawością spróbował naparu. Z miejsca pokochał słodko-gorzki aromatyczny smak zielonej herbaty.

Jak to z legendami trudno określić ile w nich prawdy, pewnym natomiast jest, że zwyczaj picia naparu z liści zielonej herbaty narodził się w Chinach. Początkowo spożywano zieloną herbatę jako lekarstwo na wiele chorób. Z czasem napój ten rozpowszechnił się w innych krajach azjatyckich, zwłaszcza w Japonii, Indiach i Tajlandii, głównie za sprawą chińskich mnichów zabierających wszędzie ze sobą sadzonki herbaty. Nie mały wpływ na rozpowszechnienie się zwyczaju picia herbaty miała też jej ogromna popularność wśród Chińczyków. Popyt na liście herbaty stawał się tak duży, że przestały wystarczać jej zbiory z dziko rosnących krzewów. Rolnicy chińscy, aby sprostać zapotrzebowaniu, obsadzili prawie każde wzgórze po obu brzegach rzeki Jangcy krzewami herbacianymi. Wzbudzało to niewątpliwie zainteresowanie wszystkich mających kontakt dyplomatyczny, handlowy czy jakikolwiek inny z Chinami w tamtym okresie, a tym samym przyczyniło do rozpowszechnienia zwyczaju picia herbaty.

Pierwszym pisemnym świadectwem popularności zielonej herbaty, zachowanym do dziś są zapiski z z III wieku p.n.e o chińskim medyku wychwalającym napar z herbaty dla bystrości umysłu.

Ściśle związana z historią zielonej herbaty jest chyba najstarsza zachowana do naszych czasów książka, napisana przez mnicha buddyjskiego Eisai w 1191 roku naszej ery po tytułem Kissa Yojoki, co tłumacząc na język polski oznacza „Księga Herbaty„. W swoim dziele Eisai zachwala prozdrowotne zalety zielonej herbaty. Do najważniejszych jej właściwości terapeutycznych zaliczył zbawienny wpływ na serce. Opisany został także jej pobudzający wpływ na czujność i koncentrację, regulacje trawienia i zaspokajanie pragnienia. Eisai dopatrzył się w zielonej herbacie lekarstwa na większość znanych ówcześnie chorób, wliczając w to najzwyczajniejszego kaca.

Do Europy herbata zawędrowała około XVII wieku. Zwyczaj picia zielonej herbaty nie upowszechnił się jednak. Całkowitą dominację zdobyła natomiast uwielbiana przez Anglików i głównie przez nich importowana herbata czarna, pita przez nich do dziś zresztą obowiązkowo z mlekiem. Niejako renesans picia zielonej herbaty po prawie 400 latach niebytu można odnotować na naszym kontynencie w ciągu ostatnich kilku lat. Ma na to niewątpliwie ogromny wpływ rosnąca świadomość o jej właściwościach i coraz to nowe odkrycia naukowe dowodzące słuszności mnichów chińskich sprzed kilku tysięcy lat.


Wiecej o zielonej herbacie przeczytasz na http://dietoteczka.pl/zielona-herbata-i-jej-wlasciwosci/

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Jakie zioła pomagają na łysienie?

Jakie zioła pomagają na łysienie?


Autor: Anna Ciszewska


Łysienie czy też raczej nadmierne wypadanie włosów może być spowodowane bardzo różnymi przyczynami. Zioła na łysienie mogą być pomocne niezależnie od przyczyn. Dobrze wpływają też na kondycję skóry głowy toteż na pewno warto je wykorzystać.


Niektóre zioła pomagają nawet osobom z łysieniem plackowatym, które jest nieprzewidywalne i niezmiernie trudne w leczeniu - w tym przypadku chodzi o specjalnie przygotowywane mieszanki ziołowe, których stosowanie nie zawsze będzie równie łatwe, jak stosowanie leków i specjalistycznych preparatów przeciwko wypadaniu włosów.

Zioła na łysienie na pewno sprawdzają się we wszystkich tych sytuacjach, w których do wypadania włosów dochodzi na przykład wskutek niedożywienia (niedoboru składników odżywczych) bądź też wskutek błędów pielęgnacyjnych. Ciekawostką jest to, że zioła na łysienie przyjmowane poprawiają też wygląd skóry i paznokci, a niektóre z nich wspomagają naturalny detoks i poprawiają tempo przemian metabolicznych.

Tyle tytułem wstępu. Przyjrzyjmy się kilku roślinom i odpowiedzmy sobie na pytanie, kiedy i w związku z jakimi problemami stosować zioła na łysienie.

Skrzyp polny na włosy, skórę i paznokcie

Skrzyp polny jest przede wszystkim doskonałym źródłem dobrze przyswajalnego krzemu, który wzmacnia nie tylko włosy, ale i skórę i paznokcie. Herbatki ze skrzypu od dawna polecane są osobom, które borykają się z problemem łamliwych paznokci, wypadających włosów czy różnego rodzaju defektami skórnymi. Skrzyp zwiększa elastyczność włosów i wzmacnia je. Matowi skórę, a na skórze głowy stabilizuje łojotok. Co ciekawe, o tym wie niewiele osób, herbatki ze skrzypu powstrzymują też siwienie czupryny. Zapobiegają też rozdwajaniu włosów. Jeśli wypadanie włosów jest skutkiem ich osłabienia, sięgnięcie po skrzyp będzie bardzo dobrym rozwiązaniem.

Rozmaryn na porost włosów

Rozmaryn działa stymulująco na cebulki włosowe i pobudza włosy do wzrostu, hamując jednocześnie ich wypadanie wtedy, gdy są osłabione. Olejek z rozmarynu można wmasowywać w skórę głowy bądź też pić herbatki z tego zioła. Rozmaryn działa nieco podobnie do minoxidilu, bowiem usprawnia przepływ krwi w obrębie skóry głowy, a to przekłada się na lepsze ukrwienie mieszków włosowych. Osoby borykające się z łupieżem i łojotokiem również powinny docenić jego działanie. Rozmaryn ma bowiem silne właściwości przeciwłupieżowe, a poza tym odkaża i ściąga skórę.

Nie zapomnij o pokrzywie

Bardzo dobrze wpływa na włosy również pokrzywa. Podobnie do rozmarynu pokrzywa działa wzmacniająco na cebulki. Zawiera również krzem a do tego minerały takie jak żelazo, magnez czy wapń, oraz witaminy z kwasem pantotenowym na czele. Korzeń pokrzywy bardzo dobrze wpływa na gospodarkę hormonalną u mężczyzn. Stymuluje produkcję testosteronu, jest bardzo przydatny osobom aktywnie uprawiającym kulturystykę.

Jeśli chodzi o włosy, pokrzywa działa też stabilizująco na produkcję sebum, ma silne działanie przeciwłupieżowe i kondycjonujące.

Jak widać zioła na łysienie to między innymi rośliny, które rosną na łąkach i polach. Gdyby nie ich dobroczynny wpływ na włosy (i cały organizm) można by je było uznać za chwasty. Tymczasem warto je docenić, bo to doskonałe remedia na wiele doskwierających nam współcześnie dolegliwości. Oprócz wymienionych wyżej ziół bardzo przydatne w leczeniu łysienia czy też w zabiegach mających na celu odbudowę czupryny warto wykorzystać rośliny, które u nas nie rosną. Spośród takich egzotycznych ziół szczególnie warto polecić saw palmetto, które z uwagi na swoje działanie (blokuje DHT) można w zasadzie potraktować jako naturalny zamiennik dla finasterydu - farmaceutyku wykorzystywanego w leczeniu łysienia męskiego.


Artykuł przygotowany przez Opiniomat.co.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zioła wzmacniające potencjał seksualny

Zioła wzmacniające potencjał seksualny


Autor: Anetta Konstantowska


Afrodyzjaki według ajurwedy to coś więcej niż miłosne napoje. To zioła, które dają siłę i energię, zwłaszcza potencję seksualną. Mają działanie odżywiające, wzmacniające oraz rewitalizujące. Jakie zioła zaliczamy do afrodyzjaków? Kiedy je stosować?


W ajurwedzie zioła wzmacniające potencjał seksualny nazywamy wadżikarana. Wadżi to koń lub ogier. Wadżikarana dodają ciału energii dzięki temu, że wzmacniają narządy płciowe.

Nasienie, czyli tkanka rozrodcza (w ajurwedzie pojęcie to oznacza zarówno męskie, jak i żeńskie tkanki rozrodcze) jest istotą wszystkich tkanek w ciele. Zawiera siłę tworzenia życia. Oznacza to nie tylko zdolność do poczęcia dziecka, ale także do odnawiania życia, przywracania komórkom młodzieńczego wigoru. Ta sama energia tworzenia życia skierowana do wewnątrz może pomóc w odmłodzeniu ciała i umysłu.

Substancje wadżikarana mogą być stosowane w celu wzmocnienia funkcji i sił seksualnych lub skierowania energii seksualnej do wewnątrz i regeneracji. Większość z nich nie jest zwykłymi afrodyzjakami – substancjami mającymi pobudzić potencję przez stymulację narządów seksualnych. Wiele z nich ma działanie wzmacniające i bezpośrednio odżywiające tkanki rozrodcze.

Zioła te dodają energii całemu organizmowi, począwszy od układu rozrodczego, na takiej samej zasadzie, na jakiej drzewo czerpie siłę z korzeni. Mają one silne działanie rewitalizujące nerwy i szpik kostny oraz wzmacniają energię umysłu. Zioła te wzmacniająkości, mięśnie, ścięgna oraz krew.

Wadżikaranę można podzielić na zioła wzmacniające i pobudzające. Zioła pobudzające nasilają aktywność narządów rozrodczych, podczas gdy zioła wzmacniające zwiększają ilość substancji tkankowej, z której narządy te są zbudowane, i polepszają jej stan. Wiele afrodyzjaków wzmacnia doszę kapha, a niektóre z nich – ostre i pikantne – nasilają pitta.

Najważniejsze afrodyzjaki to: arcydzięgiel, asafetyda, ashwaganda, szparagi, goździki, aletra lecznicza, kozieradka, czosnek, żeń-szeń, hibiskus, nasiona lotosu, pippali, róża, szafran, shatavari, kokoryczka, dziki pochrzyn. Te spośród nich, które wywołują menstruację, są zalecane dla kobiet.

Afrodyzjaki o właściwościach odżywczych wpływają wzmacniająco na wydzieliny rozrodcze, takie jak sperma i mleko kobiece. Do odżywczych afrodyzjaków zaliczamy: arcydzięgiel, ashwagandhę, ghee, żeń-szeń, lukrecję, nasiona lotosu, prawoślaz, nasiona sezamu, shatavari, kokoryczkę, dziki pochrzyn.

Afrodyzjaki o charakterze sattwicznym, silnie energetyzujące, również wzmacniają tkanki rozrodcze. Są to między innymi: ashwaganda, ghee, nasiona lotosu i shatavari.


Opracowano na podstawie naszej najnowszej książki:\

Ajurwedyjska kuchnia dla wegan. Talya Lutzker.

www.a-ajurweda.pl

www.blog.zielonysklep.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Jak walczyć z pasożytami w organizmie?

Jak walczyć z pasożytami w organizmie?


Autor: Marcin Łukasiewicz


Pasożyty kojarzą nam się ze szkolnych lekcji biologii jako organizmy żerujące na innych. Częstym błędem jest jednak utożsamianie ich jedynie ze światem zwierzęcym lub roślinnym, tak jakby człowiek znajdował się poza systemem. To poważny błąd, o czym świadczyć mogą liczne pasożyty zamieszkujące nasze ciała. Jak się przed nimi bronić?


Pasożyty

Pasożyty to ogromnie liczna grupa żyjątek, niekiedy w ogóle niewidoczna gołym okiem. Nie oznacza to jednak, że można je całkowicie ignorować. Pasożyty mogą prowadzić do wielu groźnych chorób i przewlekłych schorzeń, które niełatwo będzie wyleczyć. Nie wolno zatem bagatelizować tej sprawy, może to się skończyć dla nas nie najlepiej.

Największym problemem przy zachorowaniach na choroby związane z pasożytami jest bardzo trudna diagnoza. Objawy to między innymi nudności, wysypki, anemie, spadki masy ciała i rozdrażnienie. Jak widać z tego krótkiego opisu są to objawy dość powszechne przy wielu chorobach, stąd właśnie wynika wspomniana trudność w ustaleniu konkretnej przyczyny choroby.

Najgroźniejsze dla naszego organizmu są pasożyty układu pokarmowego, czyli robaki. W ludzkim organizmie osiedlają się ich dwa rodzaje – tasiemce, będące robakami płaskimi i obleńce, będące z kolei robakami obłymi. Niektóre z nich mogą osiągać kilkumetrowe długości, zagrażając w ten sposób naszemu całemu układowi pokarmowemu.

Profilaktyka

Najłatwiejszym sposobem na uniknięcie zakażenia przewodu pokarmowego robakami jest unikanie jedzenia surowego lub wpół surowego mięsa. Rezygnacja z tatara, krwistego befsztyka i dań z surową rybą może być wystarczającym środkiem zapobiegawczym przeciw tego rodzaju zagrożeniu naszego zdrowia.

Dobrą praktyką profilaktyczną, zalecaną przez specjalistów, jest picie mieszanek ziołowych. Specjalnie dobrane zioła na pasożyty pozwolą nam spać spokojnie. Co ważne, tego rodzaju zabieg powinno się stosować przynajmniej dwa razy do roku, najlepiej w chwilach przesileń wiosennego jesiennego, gdyż nasz organizm jest wówczas najbardziej podatny na różnego rodzaju infekcje.

Jeśli podejrzewamy zakażenie u siebie lub własnego dziecka, powinniśmy jak najszybciej udać się do specjalisty na komplet testów, które pozwolą na uzyskanie całkowitej pewności co do charakteru zagrożenia i pomoże wybrać sposób najlepszej kuracji.

Higiena i zdrowy rozsądek powinny zawsze nam towarzyszyć w przyjmowaniu pokarmów. Za pomocą tych prostych sposobów na pewno unikniemy niebezpiecznego zarażenia.


Zioła na pasożyty w atrakcyjnej cenie.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

06 listopada 2016

Zioła wracają do łask

Zioła wracają do łask


Autor: Marcin Łukasiewicz


Zioła od zawsze towarzyszyły ludzkości, ze zmienną jednak popularnością. Wraz z rosnącą świadomością konsumencką, co możemy zaobserwować już od dłuższego czasu, moda na zioła wydaje się powracać. Gdzie tkwi przyczyna tej rosnącej popularności?


Moda na ekologię

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu, na początku rewolucji technologicznej, zdecydowana większość ludzkości wierzyła, że nauka jest w stanie poradzić sobie z każdą chorobą, jaka dotyka nasz gatunek. Udana walka z kilkoma groźnymi chorobami w rodzaju na przykład gruźlicy umacniały jedynie ten sposób myślenia. Kwestia rozwiązania wszelkich problemów za pomocą cudownych pigułek wydawała się jedynie nieco odległa w czasie, właściwie na wyciągnięcie ręki. Niestety, rzeczywistość szybko zweryfikowała te nadzieje. W dodatku szaleńczy pościg za nowymi technologiami dość mocno spustoszył zasoby naturalne naszej planety, pojawiły się również problemy klimatyczne.

Dziś powoli człowiek powraca do natury, co widoczne jest również w sposobie podejścia do rozwiązań alternatywnych wobec medycyny opartej jedynie o leki syntetyczne. Ziołolecznictwo powoli zaczyna powracać na dawno utracone pozycje. Polska w tym odrodzeniu stosowania preparatów naturalnych znajduje się w ścisłej czołówce Europy, ustępując jedynie Niemcom w spożyciu leków pochodzenia roślinnego. Obecnie około jednej trzeciej wszystkich nabywanych przez Polaków leków to właśnie leki roślinne.

Ostrożnie z ziołami

Ogromną popularność można tłumaczyć chęcią zwrócenia się w stronę natury, można jednak domniemywać, że leki roślinne swoją pokupność zawdzięczają powszechnemu mniemaniu o ich niskiej szkodliwości, zwłaszcza w zakresie występowania skutków ubocznych. Takie przeświadczenie jest niestety niezgodne z prawdą. Zioła, tak jak leki syntetyczne, mogą być zarówno lekarstwem jak i trucizną, wszystko zależy od rozmiaru dawki. Źle dobrane kuracje ziołowe mogą być zwyczajnie niebezpieczne dla zdrowia. Ostrożność wskazana jest również w przypadku stosowania leków pochodzenia roślinnego jako uzupełnienia kuracji prowadzonej za pomocą leków syntetycznych. Leki te mogą wchodzić w niepożądane reakcje z preparatami roślinnymi, co może być groźne dla zdrowia lub nawet życia chorego. Leki pochodzenia roślinnego i wszelkie kuracje ziołowe powinno się zatem skonsultować z lekarzem prowadzącym lub farmaceutą w aptece.


Naturalna medycyna, w tym zioła na odporność w najlepszych cenach.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Ziołowe afrodyzjaki w medycynie niekonwencjonalnej

Ziołowe afrodyzjaki w medycynie niekonwencjonalnej


Autor: Anetta Konstantowska


Zioła wzmacniające potencję seksualną są w ajurwedzie nazywane wadżikarana. Popularnie stosowaną nazwą są afrodyzjaki, choć takie zioła bywają czymś więcej niż miłosnymi napojami. Dodają one ciału energii dzięki temu, że wzmacniają narządy płciowe.


Nasienie, czyli tkanka rozrodcza (w ajurwedzie pojęcie to oznacza zarówno męskie, jak i żeńskie tkanki rozrodcze), jest istotą wszystkich tkanek w ciele. Zawiera siłę tworzenia życia. Oznacza to nie tylko zdolność do poczęcia dziecka, ale także do odnawiania życia, przywracania komórkom młodzieńczego wigoru. Ta sama energia tworzenia życia skierowana do wewnątrz może pomóc w odmłodzeniu ciała i umysłu.

Substancje wadżikarana mogą być stosowane w celu wzmocnienia funkcji i sił seksualnych lub skierowania energii seksualnej do wewnątrz i regeneracji. Większość z nich nie jest zwykłymi afrodyzjakami – substancjami mającymi pobudzić potencję przez stymulację narządów seksualnych. Wiele z nich ma działanie wzmacniające i bezpośrednio odżywiające tkanki rozrodcze.

Zioła te dodają energii całemu organizmowi, począwszy od układu rozrodczego, na takiej samej zasadzie, na jakiej drzewo czerpie siłę z korzeni. Mają one silne działanie rewitalizujące nerwy i szpik kostny oraz wzmacniają energię umysłu.

Substancje te można podzielić na zioła wzmacniające i pobudzające. Zioła pobudzające nasilają aktywność narządów rozrodczych, podczas gdy zioła wzmacniające zwiększają ilość substancji tkankowej, z której narządy te są zbudowane, i polepszają jej stan. Wiele afrodyzjaków wzmacnia doszę kapha, a niektóre z nich – ostre i pikantne – nasilają pitta.

Najważniejsze afrodyzjaki to: arcydzięgiel, asafetyda, ashwagandha, szparagi, goździki, kozieradka, czosnek, żeń-szeń, hibiskus, nasiona lotosu, cebula (surowa), róża, szafran, shatavari, kokoryczka, dziki pochrzyn. Te spośród nich, które wywołują menstruację, są zalecane przede wszystkim dla kobiet.

Afrodyzjaki o działaniu odżywczym wpływają wzmacniająco na wydzieliny rozrodcze (np. spermę, mleko kobiece). Do odżywczych afrodyzjaków zaliczamy: arcydzięgiel, ashwagandhę, ghee, żeń-szeń, lukrecję, nasiona lotosu, prawoślaz, nasiona sezamu, shatavari, kokoryczkę, nierafinowany cukier, dziki pochrzyn.

Afrodyzjaki o charakterze sattwicznym, o działaniu silnie energetyzującym, również wzmacniają narządy seksualne. Są to między innymi: ashwagandha, ghee, nasiona lotosu i shatavari.

Opracowanie na podstawie:

Joga ziół. Ziołolecznictwo ajurwedyjskie. Dawid Frawley


po więcej informacji zapraszamy na

www.a-ajurweda.pl oraz www.zielonysklep.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Czystek - naturalny przeciwutleniacz

Czystek - naturalny przeciwutleniacz


Autor: Iga Udziec


Cistus incanus to zioło od wieków znane jako substancja o niezwykłych właściwościach zdrowotnych. W internecie można przeczytać wiele o jego skuteczności w walce z wszelkimi infekcjami i chorobami. Czy czystek rzeczywiście potrafi leczyć?


Właściwości antyoksydantów

Czystkowi przypisuje się skuteczne działanie w leczeniu alergii, boreliozy, a nawet chorób nowotworowych – dobrą sławę zyskał dzięki zawartości polifenoli, czyli silnych antyoksydantów, które mają dobroczynny wpływ na zdrowie. Antyoksydanty, inaczej przeciwutleniacze, to substancje, które usuwają z organizmu nadmiar wolnych rodników. Polifenole mają hamować powstawanie oraz rozwój stanów zapalnych, a także wzmacniać i dodawać energii. Przypisuje się im działanie wspierające dla układu odpornościowego oraz zwalczanie drobnoustrojów i grzybów. Uwalniając histaminę, działają także antyalergicznie.

Czy czystek rzeczywiście działa?

Czystek zawiera polifenole, ale należy pamiętać, że jest jedynie suplementem diety. Dlatego nie można opierać się na jego działaniu w leczeniu poważnych chorób. Nie ma również badań klinicznych potwierdzających skuteczność w walce z nowotworami czy boreliozą. Zioło można natomiast polecać jako uzupełnienie diety w cenny dla zdrowia i organizmy antyoksydanty, które z pewnością poprawią twoje samopoczucie i funkcjonowanie. Warto dodać, że czystek nie posiada żadnych odnotowanych działań ubocznych, dlatego pijąc go można polepszyć swoje zdrowie, bez żadnej dla siebie szkody.

W medycynie alternatywnej twierdzi się, że czystek pomaga w:

- walce z przeziębieniami, na przykład z infekcjami górnych dróg oddechowych,

- schorzeniach prostaty; ma przynosić ulgę dzięki własnościom cytotoksycznym,

- utrzymaniu jamy ustnej w należytej higienie i wybielaniu zębów – napar można stosować zamiast płynów do płukania ust,

- leczeniu chorób skórnych; dzięki swym właściwościom antybakteryjnych i przeciwgrzybicznych czystek ma przynosić ulgę osobom cierpiących na łupież, łuszczycę, trądzik, egzemę, rozmaite grzybice skórne,

- leczeniu alergii,

- usuwaniu toksycznych metali ciężkich z organizmu – zioło polecane jest palaczom.

Herbatka z czystka – jak ją przygotować i pić?

Wystarczy wsypać 1 czubatą łyżkę suszonych ziół do szklanki i zalać je wrzącą wodą. Po zaparzeniu (około 5-8 minut) ziołowy napar jest gotowy do picia. Można go spożywać nawet dwa razy dziennie. Najważniejsza jest jednak systematyka – zwolennicy czystka twierdzą, że efekty są już widoczne już po pierwszym miesiącu codziennego stosowania.


Zdrowa herbatka z czystka doskonale smakuje także z dodatkiem soku z cytryny i miodu.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zioła i infekcje pasożytnicze - ziołolecznictwo, medycyna niekonwencjonalna

Zioła i infekcje pasożytnicze - ziołolecznictwo, medycyna niekonwencjonalna


Autor: Anetta Konstantowska


Jedną z przyczyn występowania infekcji pasożytniczych jest niestrawiony pokarm, który blokuje drogi pokarmowe, stając się w końcu pożywką dla pasożytów. Zioła, które pomagają zniszczyć i usunąć pasożyty, klasyfikowane są jako zioła czerwiogubn


Infekcje pasożytnicze leczy się za pomocą terapii oczyszczającej z toksyn, gdyż terapie tonizujące podtrzymują jedynie zakażenia.

Zioła, które pomagają zniszczyć i usunąć pasożyty, klasyfikowane są jako zioła czerwiogubne. W ajurwedzie tym pojęciem obejmuje się wszystkie infekcje pasożytnicze, bakteryjne, grzybicze i drożdżakowe. Zioła czerwiogubne są skuteczne w leczeniu powyższych chorób, a ponadto stosuje się je przy rozległych infekcjach drożdżakami candida albicans oraz związanych z nimi alergiach pokarmowych.

Ajurweda diagnozuje zakażenie pasożytami na podstawie nasilenia doszy, przez którą one się objawiają. Pasożyty typu kapha znajdują się przede wszystkim w śluzie lub flegmie, pasożyty typu pitta – we krwi, a pasożyty typu wata – w kale. Należy ostrożnie leczyć zarówno nasiloną doszę, jak również określony rodzaj pasożytów.

Działanie antypasożytnicze mają przede wszystkim zioła o smaku ostrym lub gorzkim, jednakże jest to często kwestia specjalnej potencji rośliny niż właściwości energetycznych. Należy zachować ostrożność, jeśli stosujemy gorące i ostre zioła czerwiogubne u osób typu pitta lub zimne, gorzkie zioła u osób typu wata.

Najważniejsze zioła antypasożytnicze to: ajwan, asafetyda, pieprz kajeński, goździki, czosnek, gorzknik, mięta, granat, jesion kolczasty, nasiona dyni (skuteczne przede wszystkim w zwalczaniu tasiemca), tymianek, bylica, piołun.

Jeśli chodzi o właściwości lecznicze granatu, to pomaga on zwalczyć chroniczne biegunki, pasożyty (tasiemce) i zaburzenia jelitowo-żołądkowe. Mango już od wieków było stosowane w ajurwedzie do leczenia pasożytów przewodu pokarmowego, biegunki i chronicznej dyzenterii.

Papaja to owoc, który stosuje się w ajurwedzie na różne schorzenia, m.in. na niestrawność, hemoroidy, chroniczną biegunkę oraz pasożyty przewodu pokarmowego. Dojrzała papaja spożywana codziennie jest doskonałym sposobem na zlikwidowanie chronicznych zaparć u wata. Nasiona i mleczny sok z niedojrzałej papai jest jednym z najlepszych sposobów na pozbycie się pasożytów (nicieni) u dzieci.

Asafetyda ogranicza oraz hamuje rozrost pasożytów w jelicie grubym.

Należy pamiętać, że robaki i pasożyty często są przyczyną ostrych stanów chorobowych, które powinien leczyć wykwalifikowany praktyk.

Opracowanie na podstawie:

Joga ziół. Ziołolecznictwo ajurwedyjskie. Dawid Frawley, Vasant Lad. Książka ukazała się w serii a-ajurweda.pl, nakładem wydawnictwa A-ti information services, Kraków 2012.


po więcej informacji zapraszamy na

www.a-ajurweda.pl oraz www.zielonysklep.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zespół policystycznych jajników. Terapia naturalna.

Zespół policystycznych jajników. Terapia naturalna.


Autor: Aneta Idzik


Zespół policystycznych jajników (PCOS, zespół wielotorbielowatych jajników) może być w wielu przypadkach skutecznie leczony bez szkodliwej terapii hormonalnej.


Zespół policystycznych jajników (PCOS) występuje u około 15-20% kobiet w wieku reprodukcyjnym, i szacuje się, że aż u 40% kobiet, których matka lub siostra chorowały na tę chorobę. Stanowi obecnie ważne wyzwanie dla medycyny, jako że na zespół ten składa się wiele objawów związanych z nieprawidłowym wydzielaniem hormonów i/lub insulinoopornością, prowadzących do zaburzeń cyklów menstruacyjnych i niekiedy do niepłodności.

Najczęstszymi objawami PCOS są zaburzenia miesiączkowania z niepłodnością włącznie, androgenizacja związana z nadmiernym wydzielaniem testosteronu i innych hormonów sterydowych (androstendionu, DHT), insulinooporność, otyłość. Wśród objawów podmiotowych często stwierdza się mnogie torbiele w jajnikach lub jednym z jajników lub powiększenie jajnika (jajników) ponad ich fizjologiczną normę. Niekiedy cały jajnik przekształca się w torbiel wypełnioną surowiczym płynem. Jajnik taki staje się nieaktywny biologicznie i wymaga operacyjnego usunięcia z badaniem histopatologicznym.

W tym miejscu należy podkreślić, że obecne kryteria rozpoznania zespołu PCOS wymagają stwierdzenia współwystępowania co najmniej dwóch spośród trzech następujących objawów (kryteria rotterdamskie): nieregularne cykle, androgenizacja kliniczna lub biochemiczna, obecność torbieli w jajnikach (>12) lub powiększenie jajnika powyżej 10 ml. Oznacza to, że u kobiet z zespołem PCOS: budowa jajników może być prawidłowa, bez torbieli; cykle menstruacyjne mogą być prawidłowe. Ponadto, stwierdzenie torbieli w jajnikach nie jest dowodem istnienia PCOS, torbiele jajników występują bardzo często u osób niechorujących na PCOS, najczęściej mają charakter łagodny (>90%), chociaż zdarzają się torbiele z komponentą złośliwą (w tym raki i mięsaki, lub potworniaki zawierające włosy, tkankę mózgową i kości).

Należy podkreślić, że do chwili obecnej nie są znane jednoznaczne przyczyny występowania PCOS, wiadomo, że zespół ten występuje dużo częściej u osób spokrewnionych w pierwszej linii pokrewieństwa, ale nie zidentyfikowano genu odpowiedzialnego za występowanie tej choroby. Ponadto jako inne przyczyny podaje się zaburzenia w sekrecji hormonów, zaburzenia w działaniu enzymów przekształcających hormony sterydowe, zaburzenia w budowie hormonów (na przykład nadmierna fosorylacja i metylacja), nieprawidłowa struktura receptorów dla hormonów lub wrażliwość tych receptorów na hormony.

Leczenie naturalne może być skuteczne w wielu przypadkach zespołu PCOS, powinno wyprzedzać szkodliwą dla zdrowia terapię hormonalną (antykoncepcję). niestety wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta, co jest największym problemem współczesnego leczenia konwencjonalnego.

Leki ziołowe o udowodnionej skuteczności w leczeniu PCOS:

1. Dla osób z nadmierną androgenizacją (nadmierne owłosienie, trądzik, lub biochemiczne wykładniki wskazujące na nadmiar testosteronu lub innych androgenów):

1. Mięta pieprzowa spożywana w naparze co najmniej 2 szklanki dziennie wykazuje działanie antyandrogenne, jednak do chwili obecnej nie wiadomo dokładnie, jaki składnik jest odpowiedzialny za to działanie. U osób spożywających miętę pieprzową w kilku badaniach klinicznych wykazano istotne statystycznie zmniejszenie stężenia testosteronu we krwi w porównaniu z placebo.

2. Lukrecja - korzeń lukrecji, z którego sporządza się odwar, o działaniu antyandrogennym, hamuje konwersję androstendionu. Lukrecji nie mogą spożywać osoby z niedoborem potasu we krwi, nadciśnieniem, przyjmujące leki przeciwnadciśnieniowe, nasercowe, mające obrzęki

3. Palma sabałowa - hamuje przemianę testosteronu do DHT. Może działać korzystnie u tych pacjentek z PCOS, u których obserwuje się nadmierne stężenie DHT i prawidłowe stężenie testosteronu. Nie wpływa na stężenie innych androgenów, w tym testosteronu, dlatego nie usuwa objawów związanych z działaniem testosteronu, a jedynie jego aktywniejszego biologicznie metabolitu (DHT).

W tym miejscu warto pamiętać, że te zioła będą skuteczne u osób, u których objawy androgenizacji zależą głównie od metabolitów androgenów i testosteronu, takich jak dihydrotestosteron (DHT). Zioła te nie zmniejszą stężenia androstendionu i testosteronu, dlatego objawy androgenizacji mogą nie ustąpić całkowicie. Jednak stężenie DHT, który działa dużo silniej od testosteronu i jest głównym winowajcą androgenizacji u kobiet z PCOS, może zostać znacznie zredukowane. Zioła te nie pomogą kobietom, u których biochemiczne wykładniki androgenizacji są prawidłowe (prawidłowe stężenie DHT).

2. Dla osób z nadmierną insulinoopornością

1. D-chiro-inositol. W Polsce niedostępny w czystej postaci, ale można dostać jego prekursor - D-pinitol, który ulega konwersji metabolicznej do D-chiro-inositolu (w ilości około 40%). D-pinitol jest obecny w odżywkach dla sportowców (Metabolic Juice)

2. Kwas alfaliponowy (tiooktanowy)

3. Kwas gamma-linolenowy (GLA) występujący w oleju z ogórecznika, wiesiołka, oleju z konopii

4. Minerały: cynk, chrom, magnez, wapń, które są kofaktorami licznych enzymów w tym biorących udział w metabolizmie glukozy i transporcie insuliny do tkanek przez receptory insulinowe w mięśniach szkieletowych.

5 witaminy z grupy B (B-complex) i witamina D. Niektóre badania wykazały skuteczność witaminy D w poprawie insulinowrażliwości tkanek. Ponadto witaminy z grupy B wpływają korzystnie na metabolizm węglowodanów (glukozy).

3. Dla osób z nieregularnymi cyklami, zaburzeniami owulacji

1. Niepokalanek mnisi. Powoduje wzrost stężenia LH i wyrzut progesteronu. Ponadto hamuje wydzielanie prolaktyny. Będzie skuteczny tylko u kobiet, u których LH jest niskie (około 40% kobiet z PCOS) lub u których występuje hiperprolaktynemia (około 20% kobiet z PCOS).

2. Witamina D. W organizmie ulega przekształceniu w aktywny hormon - 1,25 (OH)2-cholekalcyferol, który wpływa między innymi na procesy związane z owulacją. W jednym z badań klinicznych skuteczność witaminy D w regulowaniu cykli menstruacyjnych i wywoływaniu owulacji oceniono na 40% w porównaniu z placebo. Korzystnie, jeżeli podaje się ją razem z wapniem.

Należy pamiętać, że zespół policystycznych jajników znacznie pogarsza przebieg nowotworów złośliwych estrogenozależnych, takich jak rak jajnika i piersi, chociaż nie zwiększa ryzyka ich wystąpienia. Ryzyko rozwoju raka szyjki i trzonu macicy u kobiet z PCOS jest dyskusyjne - wiadomo, że estrogeny powodują hiperplazję błony śluzowej endometrium, jednak hiperplazja nie ma nic wspólnego z rakiem. Niemniej jednak rozrost błony śluzowej może prowadzić do nieprawidłowych krwawień, niezwiązanych z cyklami miesięcznymi. Dlatego PCOS jest zespołem objawów wymagających leczenia.


YOUTUBE:

Neti Aneti

https://www.youtube.com/channel/UCnAX2kPJ32Kyvr-BfTnDjkQ

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Shatavari – poteżne zioło leczące kobiety

Shatavari – poteżne zioło leczące kobiety


Autor: Anetta Konstantowska


Shatavari to dziko rosnący szparag używany od wieków, aby wspomagać zdrowie kobiet. Działa tonizująco i odmładzająco na żeńskie organy rozrodcze. Jest głównym ajurwedyjskim lekiem odmładzającym dla kobiet.


Według literatury ajurwedyjskiej reguluje cykl miesięczny, wzmacnia owulację, stabilizuje poziom żeńskich hormonów oraz wspomaga funkcjonowanie tarczycy. Łagodzi także zespół napięcia przedmiesiączkowego PMS oraz zmienność nastrojów w różnych fazach cyklu. Odżywia komórki jajowe i zwiększa płodność.

Podobnie ashwagandha działa odmładzająco na mężczyzn, jednak oba zioła częściowo działają na obie płcie. Shatavari korzystnie działa na układ rozrodczy oraz krew. Może być przygotowywany w postaci wywaru mlecznego z dodatkiem masła ghee, nierafinowanego cukru, miodu i pieprzu pippali.

Shatavari jest skutecznym środkiem łagodzącym w wypadku wysuszenia i stanów zapalnych błon śluzowych, płuc, żołądka, nerek i narządów płciowych, dlatego jest też wskazany w przypadku wrzodów. Uśmierza pragnienie i nadaje się do leczenia przewlekłej biegunki i dyzenterii.

Stosowany zewnętrznie jest skutecznym środkiem zmiękczającym zesztywniałe stawy i szyję oraz skurcze mięśni. Łagodzi i uspokaja doszę wata.

Zwiększa ilość mleka i nasienia oraz odżywia błony śluzowe. Odżywia i oczyszcza krew oraz żeńskie organy rozrodcze. Jest wskazany w przypadku menopauzy lub u kobiet po histerektomii, ponieważ dostarcza wielu hormonów żeńskich. Ma cechy sattwiczne, wzmaga miłość i oddanie. Korzenie szparagów występujące na Zachodzie mają podobne właściwości, lecz w większym stopniu działają moczopędnie.

Trzy gramy proszku tego zioła można przyjmować ze szklanką ciepłego mleka posłodzonego nierafinowanym cukrem. Korzystnie działa na układy: krążenia, rozrodczy, oddechowy i trawienny.

Działanie shatavari: tonizujące (ogólne – na nerwy i układ rozrodczy), odżywcze, odmładzające, łagodzące.

Shatavari jest zalecane przy:

- osłabieniu żeńskich narządów

- ogólnej niewydolności seksualnej

- bezpłodności, impotencji

- menopauzie

- biegunce

- dyzenterii

- wrzodach żołądka

- nadkwaśności

- odwodnieniu

- kaszlu

- podczas okresu rekonwalescencji

- opryszczce

- upławach

Shatavari można przyjmować w całym cyklu miesięcznym oraz w czasie menopauzy.

Opracowanie na podstawie:

Joga ziół. Ziołolecznictwo ajurwedyjskie. Dawid Frawley, Vasant Lad. Książka ukazała się w serii a-ajurweda.pl, nakładem wydawnictwa A-ti information services, Kraków 2012.


więcej informacji na ten temat na:

www.zielonysklep.com

www.a-ajurweda.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Przepis na mieszankę przypraw stymulującą pracę wątroby

Przepis na mieszankę przypraw stymulującą pracę wątroby


Autor: Monika Famielec


Przyprawy wspomagające pracę wątroby Przy problemach z wątrobą i woreczkiem żółciowym posiłki możemy wzbogacić o przyprawy powszechnie stosowane w kuchni niezależnie od regionu świata tj. koper włoski, anyż, kolendra, kurkuma, mięta, kminek.


Możesz sporządzić samodzielnie mieszankę przypraw i dodawać do każdej potrawy w zależności od potrzeb. Mieszanka taka ma nieocenione właściwości, pozbawiona jest wszelkich środków konserwujących, dodatków smakowych i zapachowych. Niektórym przeszkadzają całe nasiona przypraw, szczególnie dzieci są na nie uwrażliwione, dlatego uprażone i zmielone są niewyczuwalne w potrawie a i tak spełniają funkcję pobudzającą i stymulującą układ pokarmowy.

Przepis na mieszankę przypraw stymulującą pracę wątroby
Składniki:
2 łyżki nasion kminku
2 łyżki nasion gorczycy
2 łyżki nasion kopru włoskiego
2 łyżki nasion kolendry
2 łyżki tymianku
1 łyżeczka soli morskiej lub himalajskiej
Czas przygotowania: 12 minut
Sposób wykonania:
Rozgrzej patelnię, każdą z przypraw oddzielnie upraż, uważaj aby przyprawa się nie przypaliła. Każdą uprażoną przyprawę zmiel w młynku do kawy lub utrzyj w moździerzu. Zmieszaj poszczególne składniki i dodaj łyżeczkę soli morskiej lub himalajskiej. Przechowuj w szklanym słoiczku w suchym ciemnym miejscu, naklej naklejkę abyś wiedziała co tam jest . Zrobiona z dobrej jakości przypraw i właściwie przechowywana mieszanka zachowa smak i aromat przez wiele miesięcy.
Potrawy do których dodaję mieszankę przypraw:
- dania tradycyjnej kuchni polskiej np. bigos, kapusta, zupy i sosy warzywne, dania z warzyw
- dania kuchni indyjskiej i wedyjskiej np. dale, zupy, czatneje, raity
- wszelkie ciężkostrawne potrawy z grochu, fasoli, kapusty, zawiesiste sosy i zupy,
Ilość mieszanki dostosowujemy do indywidualnych upodobań.

Przepis na mieszankę przypraw stymulującą pracę wątroby (do słodkich dań)
Jest to mieszanka słodkich przypraw dodaje się ją pod koniec gotowania lub tuż przed podaniem do słodkich sosów, deserów, kawy.
Składniki:
1 łyżka całych goździków
2 łyżki nasion kardamonu
2 pięciocentymetrowe laseczki cynamonu
2 łyżki cukru trzcinowego
Czas przygotowania: 10 minut
Sposób wykonania:
Przyprawy uprażyć na suchej patelni, uważając aby nie przypalić. Laseczki cynamonu upraż na patelni a następnie zetrzyj na tarce. Przyprawy przesypać do moździerza i utrzeć lub zemleć w młynku do kawy. Dodać ½ łyżeczki zmielonej gałki muszkatołowej i 2 łyżki cukru trzcinowego
Całość wymieszać i przechowywać w podpisanym słoiczku.
Potrawy do których dodaję mieszankę przypraw:
-desery, budynie, ciasta, słodkie sosy,
Dodaję do pieczenia lub przed podaniem. Można również wymieszać z cukrem pudrem i stosować jako posypka do suchych ciasteczek, ciast, deserów i kawy.
Ilość mieszanki dostosowujemy do indywidualnych upodobań.
Polecam zakupić młynek do kawy i przeznaczyć wyłącznie na mielenie przypraw (koszt młynku 20-60zł w zależności od tego czy jest używany czy nowy). Możesz też użyć moździerza ( od 15zł ).

Terapia Meridian Gua-sha to więcej niż masaż - www.guasha.pl

Holistycznyblog - emocje, żywioły, meridian, receptury

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

05 listopada 2016

Przyprawy leczące ból

Przyprawy leczące ból


Autor: Alan Kyne Perry


Czasem cierpimy na wszelkiego rodzaju bóle – głowy, stawów, pleców, zęba czy mięśni, a następnie mamy wrażenie, że zachodzą w naszych ciałach procesy zapalne. Nie jest to przyjemna seria doświadczeń i czasem ból bywa ciężki do zniesienia.


Często wówczas ludzie uciekają się do stosowania popularnych środków przeciwbólowych, które można nabyć bez recepty. Ibuprofen, aspiryna i inne medykamenty mogą prowadzić przy częstym stosowaniu do rozstroju żołądka lub innych poważniejszych skutków ubocznych.

Istnieją naturalne alternatywy, które pomagają kontrolować przewlekle bóle czy zapalenia. Najbardziej skuteczne przeciwbólowe, naturalne związki znajdują się w chmielu, kurkumie, białej wierzbie, imbirze, mięcie, rozmarynie czy gorczycy.

Chmiel – gorzki dodatek piwa zawiera alfa kwasy, hamując związki, znajdujące się na szlaku bólu w naszych ciałach. Chmiel można spożywać również w formie herbaty, jednak ze względu na wyjątkowo gorzki smak, większość osób potrzebuje ją osłodzić, np. stewią.

Kurkuma zawiera kurkuminę – silny inhibitor Cox-2 – który polepsza reakcję organizmu na stany zapalne, a także zapobiega tworzeniu się wolnych rodników. Kurkuma zmniejsza stany zapalne i redukuje związane z nimi bóle poprzez obniżanie poziomu histaminy oraz stymulację nadnercza do produkcji większej ilości kortyzonu – naturalnego środka przeciwbólowego. Najlepiej stosować ją w żywności dodając curry lub kurkumę do dań obiadowych, a kiedy ból jest wyjątkowo mocny można uciekać się do łykania kapsułek. Najskuteczniejsza dawka to 400 do 800 mg.

Wierzba biała zawiera salicyny, które były stosowane do syntezy w kwas acetylosalicylowy – popularny środek o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Dzisiaj znamy je po prostu pod nazwą aspiryna. Badania wykazują, że wierzba biała wyjątkowo skutecznie łagodzi dolegliwości związane z zespołem cieśni nadgarstka.

Imbir zawiera gingerole oraz inne związki o silnej aktywności przeciwutleniającej. Był wykorzystywany przez wiele wieków w Ajuwerdzie (system medycyny indyjskiej rozwinięty w starożytności), jak i chińskiej medycynie naturalnej. Imbir jest doskonałą rośliną mającą działania przeciwzapalne oraz pomagające kontrolować ból. Świetnie smakuje w potrawach lub gorących napojach jak herbaty. Dla osób o silnych bólach zapalnych poleca się nalewki lub połykanie w kapsułkach.

Rozmaryn jest znany jako przyprawa hamująca powstawanie amin heterocyklicznych (HCAs), które są uwalniane z substancji rakotwórczych powstających podczas grillowania lub smażenia mięsa wołowego. Dla osób, które preferują mięsną kuchnię zaleca się posypanie mięsa rozmarynem, aby obniżyć ilość tych związków, dodatkowo powodujących stany zapalne. Kwas rozmarynowy oraz kwas karnozowy uznaje się za jedne z najlepszych przeciwutleniaczy na Ziemi.

Rodzaje mięty jak mięta zielona czy mięta pieprzowa zawierają mentol. Stosowanie go miejscowo pomaga złagodzić ból, a także sztywność i napięcie mięśni. Oprócz znanego powszechnie picia herbaty warto pamiętać o nacieraniu bolących miejsc olejkiem miętowym.

Nasiona gorczycy mają specjalne miejsce w historii człowieka już od czasów biblijnych – kiedy Jezus mówił, że ci których wiara jest mała jak ziarnko gorczycy mogą przenosić góry. Gorczyca należy do roślin kapustowatych i należy do rodziny roślin, które skutecznie walczą z rakiem (podobnie jak brokuły, brukselki czy kapusta). Gorczyca jest rozgrzewająca dla ciała, zatem skutecznie poprawia krążenie krwi. Z tego powodu często na bóle stawów i mięśni zalecane jest nalepienie plastra gorczycowego. Miksturę można z łatwością wykonać samemu – zmieszajcie niewielką ilość mąki, suchej gorczycy oraz ciepłej wody. Tak wykonaną pastę rozłożyć należy na środku ręczniczka (nie należy nakładać bezpośrednio na skórę) i owinąć wokół bolących miejsc i… spokojnie zasnąć. Rano ból powinien być znacznie mniejszy.

Ostra papryka jalapeno, cayenne czy habanero również mogą pozytywnie wpływać na uśmierzenie bólu poprzez związek nazywany kapsaicyną. Kontroluje ona łańcuch nerwów przekazujących informacji o bólu. Obecnie na rynku są dostępne skuteczne plastry z kapsaicyną.

Wielu lekarzy, jak doktor Andrew Weil z Uniwersytetu Arizona, przypomina, że rafinowane i przetwarzane jedzenie może powodować zintensyfikowanie wszelkiego rodzaju bólu i dolegliwości. Dzieje się tak z powodu, że tego typu pożywienie zawiera sporą ilość powodujących zapalenia tłuszczów i węglowodanów. Zwracajmy również uwagę na obecność syropu kukurydzianego, obecnie dodawanego do wielu produktów – stymuluje on wytwarzanie substancji zapalnych.


Alan Kyne Perry

Animator i manager kultury. Prezes Fundacji Rozwoju Indywidualnego "Praca Moc Energia". Redaktor naczelny Magazynu Kompresja i właściciel studia muzycznego Frequency Institute.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zioła na przeziębienie i kaszel

Zioła na przeziębienie i kaszel


Autor: Anetta Konstantowska


Zioła wykrztuśne dzielą się na dwie grupy i działają na dwa różne sposoby. Niektóre z tych ziół, na przykład imbir, usuwają śluz dzięki działaniu osuszającemu. Zazwyczaj mają ostry, pikantny smak i są rozgrzewające. Inne zioła wykrztuśne, jak na przykład lukrecja, pomagają zwalczyć kaszel dzięki działaniu nawilżającemu.


Ajurweda, starożytna medycyna indyjska, twierdzi, że zioła wykrztuśne ułatwiają wydalanie flegmy i śluzu z ciała. Oczyszczają płuca i kanały nosowe, a także żołądek. Stosuje się je w chorobach układu oddechowego, ostrych lub przewlekłych przeziębieniach, grypie, astmie, zapaleniu oskrzeli czy zapaleniu płuc.

Zioła wykrztuśne rozgrzewające i wysuszające pomagają pozbyć się chłodu i wilgoci, zmniejszają ilość kapha i toksyn w organizmie, wzmacniają pitta i ogień trawienny. Są wskazane szczególnie w przypadku przeziębień i dolegliwości układu oddechowego typu kapha lub kapha-wata.

Zioła ajurwedyjskie wychładzające i nawilżające pomagają pozbyć się gorąca i suchości i są bardzo skuteczne w leczeniu przeziębienia i dolegliwości układu oddechowego typu wata lub pitta-wata, takich jak ból gardła lub suchy, ostry kaszel.

Większość ziół wykrztuśnych łagodzi kaszel, gdyż zazwyczaj jest on skutkiem niedrożności wywołanej nadmiarem śluzu lub podrażnieniem dróg oddechowych. Dlatego do tej kategorii zalicza się większość ziół przeciwkaszlowych (choć niektóre mają bardziej swoiste działanie dzięki właściwościom uspokajającym lub rozkurczowym).

Przed podaniem ziół należy określić, czy kaszel jest mokry czy suchy. Kaszel lub przeziębienie z przejrzystą, obfitą flegmą zwykle wskazuje na choroby typu kapha, chłodne i wilgotne. Kaszel lub przeziębienie z żółtą flegmą lub stanem zapalnym błon śluzowych zazwyczaj wskazuje na gorączkę lub zaburzenia pitta, wilgotne i gorące. Suchy kaszel z małą ilością flegmy i dreszczami zwykle wskazuje na choroby wata, zwłaszcza gdy jest to stan przewlekły.

Oba rodzaje ziół wykrztuśnych można łączyć, aby zrównoważyć ich działanie. Gorące, suche zioła wykrztuśne, takie jak imbir, można stosować z ziołami wykrztuśnymi działającymi nawilżająco, takimi jak lukrecja, dzięki czemu nie zaostrzają one wata ani pitta swoją suchością czy gorącem. Do zimnych, wilgotnych ziół czasem trzeba dodać gorących ostrych ziół, takich jak np. imbir, by złagodzić ich ciężkostrawność.

W medycynie naturalnej najważniejsze wysuszające zioła wykrztuśne to: tatarak, kardamon, cynamon, goździki, imbir (suchy), nasiona gorczycy, skórka z pomarańczy, szałwia, yerba Santa. Najważniejsze nawilżające zioła i produkty wykrztuśne lub łagodzące to: korzeń żywokostu, gwiazdnica, siemię lniane, lukrecja, prawoślaz, mleko, cukier nierafinowany, wiąz. Najważniejsze zioła łagodzące kaszel to: nasiona moreli, podbiał, eukaliptus, dziewanna, tymianek, wiśnia.

Opracowanie na podstawie:

Joga ziół. Ziołolecznictwo ajurwedyjskie David Frawley, Vasant Lad. Książka ukazała się w serii a-ajurweda.pl, nakładem wydawnictwa A-ti information services, Kraków 2012.


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Starożytne panaceum na astmę, raka czy cukrzycę

Starożytne panaceum na astmę, raka czy cukrzycę


Autor: Alan Kyne Perry


Kto mógłby przypuszczać, że małe czarne ziarenka mogą pomóc leczyć raka, uspokajać epilepsję czy zmniejszać odporność na insulinę?


W rzeczywistości czarnuszka siewna, bo o niej tu mowa, nazywana też „błogosławionym ziarnem”, dostarcza w naturalny sposób płynącej ulgi dla wielu dolegliwości oraz przewlekłych chorób. Jej niezwykle właściwości do zrównoważenia zdrowia człowieka przeżywają współcześnie niemały renesans – i to nie dzieje się bez powodu.

Olej z jej czarnych ziaren odgrywał znaczącą rolę w starożytnych kulturach i był po raz pierwszy odnotowany około 3,300 lat temu. Butelka zawierająca butelkę tego oleju została odnaleziona w grobowcu egipskiego faraona Tutenchamona. Wierzono bowiem, że jest to ważna rzecz do zabrania w zaświaty. Natomiast królowa Nefertiti wykorzystywała olej ten do kąpieli i zabiegów kosmetycznych, co nadawało jej wyjątkowo lśniące włosy i piękną skórę. Egipscy lekarze przepisywali olej z czarnuszki dla wielu problemów zdrowotnych takich jak niestrawność, bóle głowy, przeziębienia czy infekcje. W obecnych czasach naukowcy odkryli, że czarnuszka siewna posiada faktycznie ogromny potencjał leczniczy. Ma ona korzystny wpływ na złagodzenie dolegliwości takich jak:

Cukrzyca typu 2 – w prowadzonych testach na zwierzętach masa ciała oraz tolerancja glukozy zwiększały się kiedy podawano im wodne ekstrakty z jej nasion. Naukowcy stwierdzili, że ekstrakt ten hamuje wchłanianie się cukru, co z kolej zmniejszyło stężenie glukozy we krwi.

Rak – bogata w thymoquinone i beta-elemen, olej z czarnuszki jest bardzo aktywnym środkiem przeciwnowotworowym. Chroni również przed występowaniem stresu oksydacyjnego (stan braku równowagi pomiędzy działaniem reaktywnych form tlenu, a biologiczną zdolnością do szybkiej detoksykacji reaktywnych produktów pośrednich lub naprawy wyrządzonych szkód), indukuje śmierć komórek rakowych oraz wzmacnia odporność. Kilka przeprowadzonych badań wykazało również, że jest skuteczny w walce przeciwko rakowi piersi, trzustki i wątroby.

Padaczka – badania nad 23 dziećmi wykazały, że przy podawaniu ziaren czarnuszki zmniejszyła się częstotliwość ataków. Podczas eksperymentu prowadzonego przez 4 tygodnie, uczestnicy dostawali zarówno placebo jak i ekstrakt z czarnuszki siewnej. Dzieci, które otrzymywały „błogosławione ziarno” wykazały znaczy spadek w ilości napadów.

Jednak to nie wszystko. W oparciu o materiały przedstawione przez serwis GreenMed Info, czarnuszka siewna ma również właściwości:

  • przeciwzapalne
  • antybakteryjne
  • przeciwbólowe
  • przeciwgrzybiczne
  • przeciwwirusowe
  • przeciwskurczowe
  • przeciwutleniające

Dodatkowo, czarnuszka siewna łagodzi nadciśnienie krwi, astmę, wrzody oraz bóle gardła. Niektóre z badań sugerują nawet wpływ na zmniejszenie infekcji MRSA (gronkowiec złocisty oporny na metycylinę). Ponadto odżywia generalnie organizm wpływając korzystnie na zredukowanie zmęczenia, chorób skóry takich jak egzema, trądzik czy łuszczyca. Ma zastosowanie w leczeniu czerwonki, biegunek oraz zaparć, a także innych zaburzeń trawienia.

Wiele osób uważa czarnuszkę siewną za ziarna czyniące cuda i mają oni ku temu swoje podstawy. Z tak ogromną ilością schorzeń, które reagują na tę roślinę, spokojnie można ją uznać za wyjątkowy i znakomity naturalny środek leczniczy.


Alan Kyne Perry

Animator i manager kultury. Prezes Fundacji Rozwoju Indywidualnego "Praca Moc Energia". Redaktor naczelny Magazynu Kompresja i właściciel studia muzycznego Frequency Institute.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Na co uważać eksperymentując z ziołami?

Na co uważać eksperymentując z ziołami?


Autor: Marek Skok


Choć wydają się całkowicie bezpieczne, zioła także mogą być szkodliwe dla zdrowia. Na co uważać zażywając wykonane z nich preparaty?


Zioła są popularne. Według badań prowadzonych w USA aż 59% osób używa ich do leczenia przeziębienia, jedna na pięć – alergii, a 7 proc. - depresji. Taka popularność wynika z faktu, że preparaty ziołowe uważane są za całkowicie bezpieczne. Rzecz w tym, że takie podejście jest błędne. Zioła mogą być szkodliwe.

Chorzy muszą wzmóc czujność

Nawet te zioła, które mają łagodne działanie, mogą prowadzić do niepożądanych skutków. Zwłaszcza, gdy zażywane są przez osoby chore. W szczególności powinni uważać cierpiący na przewlekłe schorzenia, takie jak cukrzyca czy nadciśnienie. Podobnie, na baczności muszą się mieć osoby zażywające leki syntetyczne.

Dzieje się tak dlatego, że preparaty ziołowe mają znacznie szerszy zakres działania niż standardowe lekarstwa. Zawarte w nich substancje czynne mogą wchodzić w reakcję z tymi z leków, czego skutki mogą być trudne do przewidzenia. Dotyczy to zwłaszcza osób starszych.

Starsi powinni uważać

W ich przypadku dodatkowymi czynnikami ryzyka może być mniejsza kwasowość soku żołądkowego czy inna, z reguły znacznie mniejsza, zawartość wody w organizmie. Znaczenie ma też mniejsza, beztłuszczowa masa ciała. Trzeba też zdawać sobie sprawę z tego, że wątroba i nerki pracują u osób starszych znacznie wolniej, a więc leki pozostają w ich organizmach dłużej.

Wystarczy połączyć tę informację z faktem, że właśnie ludzie po 65. roku życia zażywają większość sprzedawanych leków, w tym także te najmocniejsze, aby jasno dostrzec konieczność ostrzeżenia: starsi powinni z ziołami bardzo uważać.

Niezależnie jednak od wieku, gdy tylko pojawią się efekty uboczne, należy natychmiast przerwać kurację ziołami. Lepiej nie ryzykować.

Lepiej kupować w aptece

Ryzyko to w przypadku ziół nie tylko możliwość niekorzystnej interakcji z innymi substancjami, ale też duża ilość produktów niepewnego pochodzenia. Z tego względu należy unikać wolnej sprzedaży ziół. Najlepiej kupować je w aptekach, również w tych internetowych.

Kto nie przestrzega tego zalecenia, może zacząć zażywać preparaty ziołowe z zawartością choćby metali ciężkich, takich jak arsen, kadm czy rtęć. Z kolei zioła zebrane w niewłaściwym miejscu mogą zawierać ołów. Warto też pamiętać o tym, że zawartość różnych substancji w roślinach nie zawsze jest taka sama. Czasem stężenie może być zbyt duże, a więc szkodliwe.

Tych wszystkich niebezpieczeństw można uniknąć kupując preparaty w aptekach. Rejestrowane zioła są badane pod kątem zawartości substancji czynnych i tych potencjalnie szkodliwych. Eliminowane są te zanieczyszczone.

Maksymalnie kilka tygodni

Kiedy komuś uda się kupić zioła i nie widzi u siebie żadnych skutków ubocznych, nie znaczy to, że powinien osłabić czujność. W większości przypadków ziół nie należy przyjmować zbyt długo. Maksymalny czas to około dwa do sześciu tygodni. Po tym czasie lepiej jest przerwać kurację, choćby na dwa czy trzy tygodnie.

Z drugiej wszakże strony trzeba pamiętać o tym, że leczenie ziołami nie przynosi efektów natychmiastowych. Czasem trzeba na nie poczekać nawet do kilku tygodni. Warto więc uzbroić się w cierpliwość.


Artykuł został przygotowany we współpracy z apteką cefarm24.pl.

Fot.: sxc.hu

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Niepokalanek mnisi i dzięgiel chiński w walce z dolegliwościami menopauzy

Niepokalanek mnisi i dzięgiel chiński w walce z dolegliwościami menopauzy


Autor: mikochan


W życiu każdej kobiety przychodzi moment, w którym ciało zaczyna dawać sygnały o tym, że okres reprodukcyjny jest bliski końca. Kobiety doświadczają w tym czasie wielu nieprzyjemnych objawów. Niepokalanek mnisi oraz dzięgiel chiński pomagają w ich opanowaniu.


Menopauza, inaczej przekwitanie, może zacząć się już po 30 roku życia kobiety, zwykle jednak nadchodzi między 40 a 50 r.ż. W tym okresie kobiecie towarzyszy wiele nieprzyjemnych objawów, zarówno fizycznych jak i psychicznych.

Niepokalanek mnisi oraz dzięgiel chiński to zioła bardzo specyficzne i naturalnie "sprofilowane" na działalność pro-kobiecą. Pomagają zwalczać nieprzyjemne objawy menopauzy, takie jak uderzenia gorąca, zmienność nastrojów czy nawet depresję. Wpływają także na zmniejszenie obrzęków spowodowanych zatrzymaniem wody w organiźmie, które w tym specyficznym okresie przemian ciała kobiety są niestety dość częstą przypadłością.

Wybranych ziół możemy szukać w aptekach i sklepach zielarskich, jednak często ich dostępność jest ograniczona. Zdecydowanie łatwiej będzie zaopatrzyć się w specjalne suplementy diety, które zawierają wymienione substancje. Często uda nam się trafić na różnego rodzaju promocje, dzięki czemu za wspomniane suplementy zapłacimy mniej, niż sugeruje standardowa cena.

Podczas menopauzy psychiczne samopoczucie kobiety może ulec obniżeniu. Bardzo ważne jest wtedy wsparcie rodziny, a przede wszystkim partnera. Kobieta wciąż chce się czuć atrakcyjna i kochana, a szalejące hormony często niestety zaburzają jej obraz rzeczywistości. To trudna faza, jednak przemijająca - partner powinien mieć to na uwadze, wykazując się daleko posuniętą cierpliwością i zrozumieniem. Wspomniane zioła także są w stanie wyraźnie pomóc w walce z tymi objawami menopauzy, więc warto rozważyć suplementację tymi składnikami.

Warto wspomnieć, że dzięgiel chiński nazywany jest "żeńskim żeń-szeniem", możemy więc wyobrazić sobie, jak silne jest jego działanie, skoro porównywany jest do bodaj najpopularniejszego naturalnego środka leczniczego na świecie.


Menopausal Formula - Twój sposób na walkę z przykrymi dolegliwościami

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Glista ludzka - jak zdiagnozować robaki w organizmie?

Glista ludzka - jak zdiagnozować robaki w organizmie?


Autor: Tobiasz Duda


Glista ludzka jest największych rozmiarów nicieniem żyjącym w jelicie cienkim człowieka. Gdy dochodzi do dużego rozrodu glist w jelicie cienkim, pasożyty te częściowo przenoszą się do żołądka i w trakcie wymiotowania wydalane są przez jamę ustną.


W jaki sposób nie zarazić się i nie natknąć na pasożyty, robaki i inne glisty?

- poprzez realizowanie zasad codziennej higieny osobistej,

- za pomocą stosownego mycia owoców i warzyw przed spożyciem,

- poprzez nie picie wody nieprzegotowanej,

- za pomocą czyszczenia i odprowadzania wód ściekowych,

- prowadząc odrobaczanie wszystkich zdiagnozowanych zarażeń glistą ludzką i zabijaniu glist usuniętych w trakcie kuracji.

Glista ludzka, a jej objawy i diagnoza jej obecności

Objawy choroby w czasie trwania zarażenia glistą ludzką zależą od etapu zarażenia. Widoczne są trzy etapy, tj. okres zagnieżdżania się larw, okres objawów, który wynika z zakłóceń w ich wędrówce, jak również etap obecności dojrzałej glisty w jelicie.

Glista ludzka i jej leczenie

Musi być przeprowadzane pod kuratelą lekarza. Poza lekarstwami poznane zostały naturalne metody na usuwanie pasożytów z organizmu poprzez dostarczanie do diety większych ilości świeżych porów, czosnku, pestek z dyni w diecie gospodarza, co prowadzi do ucieczki z jego organizmu wraz z kałem.

Odrobaczanie i oczyszczanie organizmu

Pasożyty zazwyczaj są ciężkie do zdiagnozowania. Kiedy jednakże okaże się, że je mamy powinniśmy, jak najszybciej gruntownie oczyścić organizm.

Jak uprzykrzyć życie potrafi glista ludzka? W początkowym okresie dominują różne objawy alergiczne. W okresie wędrówki larw pojawiają się objawy naruszenia wątroby, połączone z krwawieniem. Pojedyncze larwy są w stanie niekiedy umiejscowić się w różnych dziwnych dla glisty ludzkiej miejscach, jak ucho, śledziona, itp., tam po jakimś czasie otorbiają się.

Szkodliwe działanie dojrzałych osobników polega głównie na truciu ludzkiego ciała pozostałościami przemiany materii.


Tobiasz Duda

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Muszkatołowiec korzenny, muszkatowiec, muszkat (Myristica fragrans Houtt.) - panaceum na dołek psychiczny

Muszkatołowiec korzenny, muszkatowiec, muszkat (Myristica fragrans Houtt.) - panaceum na dołek psychiczny


Autor: Basia K


Jest to chyba najstarsza roślina przyprawowa. Ciekawe, że jej właściwości mają również interesujące działanie lecznicze, a jej nadmierne spożycie może zaszkodzić.


Muszkatołowiec to roślina uprawiana głównie w Indonezji, Indiach i Ameryce Południowej. Jest ceniona ze względów smakowych i zdrowotnych. Tarte nasiona, zwane gałką muszkatołową, dodaje się do potraw jednogarnkowych, mięs, skorupiaków, dań z klusek, zup owocowych, deserów i win. W medycynie znalazła zastosowanie w zwalczaniu reumatyzmu, wzdęć i zaburzeń oskrzelowych.

Substancja czynna zwana mirystycyną zawarta w proszku działa pobudzająco i wzmacnia nerwy.

Ważne jest to, że spożyta w większej ilości niż 4 g wywołuje stan euforii, która utrzymuje się do 12 godzin. Należy jednak uważać, żeby nie jeść jej zbyt dużo, gdyż dawka powyżej 8 g jest trująca.

Ilości rzędu 60 g (~12 łyżeczek) i więcej są niebezpieczne dla zdrowia i życia. Powodują konwulsje, palpitacje, nudności, a w niektórych przypadkach odwodnienie i ogólne uczucie bólu.

Duże dawki mogą powodować silne działania deliryczne i nieprzyjemne doświadczenia - zaburzenia widzenia (halucynacje) i stany lękowe. Innym efektem nadmiernego spożycia gałki w jest uczucie oszołomienia związane z napływem krwi do głowy.

Jednak jej niewielka porcja łagodzi "niż psychiczny" i poprawiają nastrój.

Pewne substancje czynne zawarte w tej przyprawie hamują w organizmie funkcję enzymu monoaminooksydazy, który wspomaga rozkład substancji trujących.

Nie należy w większych ilościach łączyć jej z lekami uspokajającymi, przeciwhistaminowymi (przeciw alergii) lub środkami hamującymi łaknienie, gdyż może powodować groźne dla życia powikłania. Taką samą reakcję wywołuje jednoczesne spożywanie gałki muszkatołowej oraz alkoholu, ananasa, bananów i dojrzałego sera.

Stosowanie: dwie, najwyżej trzy szczypty sproszkowanej przyprawy rozmieszać w pojemniku jogurtu i zjeść.

Źródło: W. Meidinger "Naturalna siła z apteki Pana Boga"


Wszystko o ziołach www.ziolowyogrod.blogspot.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Pokrzywa

Pokrzywa


Autor: Anna Kunigiel


Pokrzywa kojarzy się z parzącym i trudnym do pozbycia się chwastem, który wyjaławia ziemię, wyciągając z niej minerały. Tymczasem gromadzi ona w sobie cenne związki i już w starożytności wykorzystywana była jako warzywo.


Dziś wiemy, ze jest niezwykle bogata w minerały (wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas, krzem), a także witaminy (A, B2,C, E, K).

Ponadto liść zawiera flawonoidy i karotenoidy (oba mające działanie przeciwutleniające), fitosterole (obniżające poziom cholesterolu), garbniki (uszczelniające ściany jelita grubego i mające działanie przeciwbiegunkowe), natomiast korzeń zawiera woski, śluzy (o działaniu osłaniającym), lecytyny (obniżają cholesterol i wpływają korzystnie na pamięć), fitosterole i rozpuszczalną krzemionkę (niezbędny składnik tkanki łącznej, pierwiastek pomagający w usuwaniu z organizmu substancji toksycznych).

Czy możemy w jakiś sposób wykorzystać to bogactwo i z uciążliwego chwastu uczynić roślinę pożyteczną?

Pokrzywa posiada liczne właściwości lecznicze

Spożywanie świeżego ziela pokrzywy jest doskonałe na uzupełnienie niedoborów, zwłaszcza w ramach kuracji wiosennej, kiedy organizm jest osłabiony i wyjałowiony po zimie. Ważne jest, aby ziele pokrzywy zbierać tuż przed kwitnieniem (kwiecień–początek maja), kiedy jest świeże i soczyste. Należy również zadbać o to, aby teren zbioru był czysty, a ziele należy dokładnie umyć. Liście i pędy można dodawać do sałatek (po uprzednim sparzeniu) lub wycisnąć z nich sok w sokowirówce i pić po 1-2 łyżki dziennie. Sok taki można również zakonserwować, dodając miód w proporcji 1 kg na 1 litr i następnie spożywać całą zimę. Postępowanie takie podnosi odporność organizmu i chroni przed grypą i przeziębieniami. Jako napar pobudza przemianę materii i stymuluje produkcję czerwonych krwinek - stosowany jest przy leczeniu anemii. Posiada także właściwości przeciwcukrzycowe. Z tego względu pokrzywa wchodzi w skład preparatu obniżającego poziom cukru we krwi. U kobiet karmiących jako środek mlekopędny. Natomiast dzięki swym właściwościom moczopędnym, napar przynosi ulgę chorym na podagrę, wzmagając wydalanie kwasu moczowego, którego odkładanie się w stawach jest podłożem tej choroby. W leczeniu reumatyzmu stosuje się okłady ze świeżej pokrzywy oraz nacieranie bolących miejsc nalewką spirytusową z korzenia. W celu jej sporządzenia, zbieramy korzeń pokrzywy jesienią lub wczesną wiosną, oczyszczamy z ziemi i suszymy w przewiewnym miejscu. 2 łyżki suszu zalewamy 1/2 litra wódki i pozostawiamy na tydzień do maceracji. Stosuje się jako środek przeciwkrwotoczny, przeciwzapalny, bakteriobójczy i przyśpieszający gojenie. Odwar z korzeni pokrzywy – do płukania gardła i jamy ustnej przy stanach zapalnych, jako dodatek do kąpieli lub bazę kompresu na stłuczenia i owrzodzenia.

Pokrzywa w kosmetyce

Wykorzystanie pokrzywy w kosmetyce jest niezwykle bogate. Ze względu na swe właściwości bakteriobójcze, dodawana jest do past do zębów. Powszechnie stosowana jest również w szamponach jako składnik wzmacniający włosy, zapobiegający siwieniu oraz zwalczający łupież i łojotok. Kuracje pokrzywowe można przygotować również samemu w domu, sporządzając wywar z liści i korzeni, który następnie zakwasza się octem i wciera w skórę głowy.


Jeśli zainteresował Cię temat - odwiedź mój blog - znajdziesz tam dużo ciekawych artykułów o zdrowym odżywianiu, oczyszczaniu organizmu z toksyn, odchudzaniu i wiele innych - Polecam - czytaj na Zdrowie

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Mniszek lekarski, mniszek pospolity (Taraxacum officinale) - roślina lecznicza na wiele dolegliwości

Mniszek lekarski, mniszek pospolity (Taraxacum officinale) - roślina lecznicza na wiele dolegliwości


Autor: Basia K


To roślina tworząca przepiękny dywan złocistych kwiatów na zielonej łące. Każdy, kto kiedykolwiek to widział, nigdy nie zapomni tego obrazu. Okazuje się, że jest to nie tylko wspaniały widok dla oczu, ale także lekarstwo na wiele dolegliwości.


Jest rośliną wieloletnią z rodziny astrowatych (Asteraceae). Owocostan mniszka pospolitego jest potocznie nazywany dmuchawcem. W Polsce występuje niemal wszędzie.

Jest rośliną leczniczą. Kwiaty i korzenie są wykorzystywane w zielarstwie. Korzenie dla celów leczniczych należy zbierać jesienią.

Kwiat działa moczopędnie, zapobiega powstawaniu złogów, szczególnie szczawianowych i fosforanowych w drogach moczowych.

Korzeń zawiera sporo soli mineralnych, zwłaszcza potasu, kwasy organiczne, sterole, różne związki cukrowe, substancje goryczkowe (taraksacyna), cholinę.

Odwar z korzeni lub nalewka pomagają w schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy wszystkich problemach wątrobowych; pomaga przy kłopotach trawiennych. Dzięki interferonowi podnosi odporność organizmu, powinni więc go spożywać anemicy. Obniża poziom cholesterolu, pomaga w leczeniu miażdżycy, początków cukrzycy, otyłości, reumatyzmu i gośćca. Zalecany jest również przy chorobach skóry. Podnosi sprawność seksualną kobiet i mężczyzn.

Sztuka kulinarna:

Z młodych, surowych liści można przyrządzać sałatkę wiosenną.

Wywar z gotowanych kwiatów mniszka po dodaniu dużej ilości cukru zamienia się w syrop o barwie, konsystencji i smaku zbliżonym do miodu, tzw. miodek majowy.

Z płatków kwiatowych mniszka z dodatkiem cytryny i cukry uzyskuje się wino kwiatowe o charakterystycznym miodowo-ziołowym bukiecie.

Z korzenia mniszka, niekiedy też z dodatkiem jego liści, w połączeniu z korzeniem łopianu, cukrem lub słodzikiem i innymi dodatkami (w zależności od przepisu) uzyskuje się tradycyjny orzeźwiający napój, szczególnie popularny w Wielkiej Brytanii pod nazwą dandelion and burdock (tłum.mniszek i łopian). Palone korzenie mniszka były w przeszłości używane do produkowania namiastki kawy. Medycyna ludowa poleca napary z ziela mniszka jako lek na wysypki oraz na hemoroidy, zaś napary z kwiatów jako lek wykrztuśny.

Świeża roślina stanowi pożywienie dla zwierząt hodowlanych.

Dawniej młode koszyczki kwiatowe wykorzystywano jako namiastkę kaparów.

Podaję przepis na sprawdzony syrop z kwiatów mniszka lekarskiego:

500 kwiatów mniszka

4 cytryny

2 kg cukru

Kwiaty umyć, włożyć do garnka, wlać 1 litr wody i pokrojoną w plastry cytrynę. Gotować godzinę. Na sito położyć gazę i przetrzeć powstały wywar. Czysty sok wlać ponownie do garnka, wsypać cukier, gotować 1 godzinę i 45 minut na małym ogniu, mieszając od czasu do czasu. Z pozostałych cytryn wycisnąć sok i wlać do syropu. Gotować jeszcze 15 minut. Nalewać gorące do słoików.

Dobry do gorącej herbaty na zimowe wieczory, łagodzi bóle gardła i przeziębienie.


po więcej informacji o ziołowych kuracjach zapraszam na ziolowyogrod.blogspot.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Imbir (Zingiber officinale) – lecznicze właściwości kłącza

Imbir (Zingiber officinale) – lecznicze właściwości kłącza


Autor: Basia K


Często zmagamy się z problemem wyboru odpowiedniego środka na nasze dolegliwości. Coraz bardziej skłaniamy się ku zdrowemu odżywianiu. Mając w naszej kuchni wiele przypraw i ziół, czy zastanawiamy się dodając je do potraw, czym są i jak oddziaływują na nasz organizm? Jedną z nich jest imbir.


Interesujące w kształcie i bulwiaste kłącza tej rośliny, które przypominają trzcinę rosną w niemal wszystkich regionach tropikalnych świata, min na Jamajce, na Florydzie, w Brazylii i w Azji Południowo-Wschodniej.

Zawierają olejek eteryczny o takich składnikach jak cyneol, borneol zingiberol, zinferon gingerol. To właśnie one nadają kłączu ostry smak. Największe ich stężenie jest pod skórką, zatem aby w pełni wykorzystać jego właściwości należy obierać go bardzo cienko.

Imbir jest cenioną przyprawą używaną w kuchni przede wszystkim do zup, sosów, potrawek z cielęciny, dziczyzny i drobiu. Dodaje się go do marynat.

Jest ceniony również za swoje właściwości lecznicze. Jego składniki mają działanie wzmacniające i łagodzące, leczą wiele dolegliwości. Skutecznie działają na bóle reumatyczne, wspierają układ odpornościowy, obniżają poziom cholesterolu, pobudzają krążenie, rozrzedzają krew, usuwają dolegliwości żołądkowo-jelitowe, chronią błony śluzowe żołądka przed stanami zapalnymi. Prawdopodobnie też łagodzą zaburzenia trawienia po nadmiernym spożyciu alkoholu.

Jak stosować imbir? Oto kilka przykładów:

Na bóle reumatyczne: 2-3 razy dziennie zjeść porcje bulionu przyprawionego imbirem. Bulion przygotować zgodnie z upodobaniami, na początku gotowania dodać jeden cienko pokrojony plasterek imbiru. Pod wpływem wysokiej temperatury zawarte w nim substancje uwalniają się i powodują działanie przeciwzapalne. Żeby zachować jak najwięcej wartościowych substancji imbir należy dokładnie umyć, nie obierać a jedynie zetrzeć delikatnie skórkę drobną tarką.

Dodatek imbiru do bulionu lub rosołu ugotowanego z kury działa również na przeziębienia, katar i infekcje grypowe. Jednak w tym przypadku należy dodać imbir możliwie krótko przed końcem gotowania- 1 lub 2 minuty. Tu działają olejki eteryczne zatem jak najpóźniejsze ich uwolnienie jest najbardziej korzystne przy tego typu dolegliwościach. Na jedną filiżankę rosołu wystarczy jeden posiekany plasterek kłącza.

Dla pobudzenia krążenia: 10 łyżeczek mielonego imbiru zalać 1/4 litra 60 % alkoholu. Codziennie potrząsnąć, po pięciu dniach przecedzić. Zażywać 2 razy dziennie po 20 kropli rozpuszczonych w kieliszku letniej, przegotowanej wody.

Aby obniżyć poziom cholesterolu i rozrzedzić krew należy zażywać codziennie pół łyżeczki świeżo zmielonego lub posiekanego imbiru. Trzeba go dokładnie pogryźć i popić szklanką letniej, przegotowanej wody.

Źródło: Werner Meidinger "Naturalna siła z apteki Pana Boga"


zapraszam po więcej informacji na ziolowyogrod.blogspot.com

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

04 listopada 2016

Naturalne leki na stres

Naturalne leki na stres


Autor: Arek Czapla


Naturalne sposoby na stres.Wykorzystaj leki roślinne, które uspokoją Twoje nerwy oraz kąpiele i ćwiczenia oddechowe. Poznaj moc waleriany, rumianku, melisy oraz olejków eterycznych.



Chmiel, kozłek lekarski, rumianek

Łyżkę szyszek chmielu, łyżkę kwiatów rumianku oraz łyżkę korzenia kozłka lekarskiego wymieszaj ze sobą. Łyżeczkę tej mieszanki zalej filiżanką wrzącej wody i parz pod przykryciem 15 minut. Następnie przecedź napar, dodaj łyżeczkę miodu, wymieszaj. Pij godzinę przed snem.

Bukwica, jasnota biała, mięta 2 łyżki liści pokrzywy, 2 łyżki ziela bukwicy, 2 łyżki kwiatu jasnoty białej wymieszaj z łyżka liści melisy i 3 łyżkami liści mięty. Zalej szklanką wrzącej wody łyżeczkę tej mieszanki i parz pod przykryciem przez 15 minut. Napar przecedź i wypij wieczorem.

Męczennica, melisa, lawenda

Wymieszaj ze sobą: 3,5 łyżki korzenia kozłka lekarskiego, 3 łyżki liści melisy. 2,5 łyżki ziela męczennicy, a także łyżkę kwiatów lawendy. Wsyp do garnuszka łyżeczkę ziół, zalej szklanką wody i gotuj ok. 20 minut pod przykryciem. Pij pół godziny przed pójściem spać.

Kąpiele odprężające - Kąpiel powinna nie być zbyt gorąca i trwać dłużej niż 15 minut.

Kąpiel z olejkami

Wymieszaj 3 krople olejku jaśminowego, 4 krople ylang-ylang, 8 kropli olejku lawendowego z 2 łyżkami mleka. Mieszankę wlej do wanny z ciepła wodą.

Kąpiel z lipą i tatarakiem

Wsyp 2 garści kwiatów lipy, po jednej garści posiekanego kłaczą tataraku, kwiatów wrzosu i lawendy oraz liści rozmarynu do garnka. Zalej wszystko 2 litrami wody i zagotuj. Następnie przykryj i trzymaj na małym ogniu ok. 15 minut. Przecedź i dodaj do kąpieli.

Ćwiczenie oddechowe

Usiądź prosto na krześle, zamknij oczy i postaraj się skupić tylko na tym, jak oddychasz. Wdech wykonuj nosem, wydech ustami. Gdy poczujesz, że oddech Cię uspokoił, spróbuj wyregulować go tak, żeby wydech trwal dwa razy dłużej niż wdech. Oddychaj miarowo i spokojnie. Oddychaj w ten sposób przez kilka minut.


Arkadiusz Czapla - Błonnik dla zdrowia

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Inhalacja lekarstwem na katar

Inhalacja lekarstwem na katar


Autor: pshemec


Zapchany nos, kichanie, trudności z oddychaniem. To podstawowe objawy kataru - dolegliwości, która choć sama w sobie nie niesie dużego zagrożenia, w dużej mierze ogranicza komfort codziennego życia.


Jednym ze sposobem poradzenia sobie z katarem jest stosowanie inhalacji.

Katar jest zazwyczaj objawem chorobowym, będącym skutkiem zakażenia wirusowego lub bakteryjnego. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z wodnistą wydzieliną z nosa i kichaniem, w drugim zaś infekcji towarzyszy zielonkawa lub żółta wydzielina o gęstej konsystencji.

W obu przypadkach chory z powodu zatkanego nosa ma problemy z oddychaniem. Podrażniona błona śluzowa nosa powoduje również ból. Wszystkie te objawy są wyjątkowo niekomfortowe, dlatego też istotne jest szybkie przyniesienie ulgi choremu.

To właśnie inhalacja jest doskonałym rozwiązaniem, które w szybki sposób pozwoli zmniejszyć katar i udrożnić drogi oddechowe. Najłatwiej inhalację przeprowadzić za pomocą specjalnego urządzenia wytwarzającego parę, którą wdycha się za pomocą specjalnej maseczki. Innym sposobem jest wdychanie pary nad miską wypełnioną gorącą wodą. Głowę warto przykryć jakąś tkaniną. Pomoże to uniknąć rozpraszania się pary i przedłuży możliwość inhalowania się.

W terapii zwalczającej katar warto wykorzystać specjalne olejki, jak chociażby sosnowy, tymiankowy czy eukaliptusowy. Olejki z całą pewnością pomogą przynieść ulgę i udrożnić drogi oddechowe.

Do inhalacji można wykorzystać również roztwór soli fizjologicznej lub napar z rumianku, co okazuje się wyjątkowo przydatne w przypadku stosowania inhalacji u dzieci, dla których olejki mogą okazać się zbyt silnym środkiem i podrażnić delikatną błonę śluzową małego noska.


Inhalacja przy zatkanym nosie

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Zioła - panaceum na wszystko

Zioła - panaceum na wszystko


Autor: Anetta Konstantowska


Coraz więcej ludzi zauważa, że jedyną drogą, która prowadzi do całkowitego uzdrowienia, jest powrót do natury. Zioła są jej wysłannikami.


Zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie zioła są najważniejszym środkiem leczniczym w terapiach tradycyjnych i holistycznych. Na Wschodzie, zwłaszcza w Indiach i Chinach, rozwinęła się obszerna i skomplikowana nauka o ziołach.

Medycyna ziół, która powstała dzięki wizji osób o głębokiej wiedzy duchowej, została następnie udoskonalona w wyniku tysięcy lat praktyki. Pod tym względem ajurweda jest prawdopodobnie najstarszą, najbardziej wizjonerską i najlepiej rozwiniętą nauką o ziołolecznictwie na świecie. Tak znakomicie rozwinięty system nie potrzebuje udoskonalania, lecz raczej dostosowania i objaśnienia.

Istnieją opinie, że ziołolecznictwo indyjskie na nic się nam dzisiaj nie przyda. Możemy odnieść wrażenie, że skoro opiera się ono na starożytnym systemie, pełnym przesądów i religijności, to nie jest dla nas użyteczne. Może nam się także wydawać, że stosowane w nim zioła to przede wszystkim rośliny tropikalne, do których nie mamy dostępu lub które w naszym klimacie, naszym określonym środowisku mają niewielką wartość. Jednocześnie wielu z nas uświadamia sobie potrzebę uwzględnienia w leczeniu aspektów duchowych i psychologicznych.

Tak, jak niektóre zaburzenia fizyczne są skutkiem zakłócenia równowagi emocjonalnej, podobnie oddziaływanie ziół na poziomie duchowym zgodnie z tradycją indyjską może okazać się szczególnie istotne w naszym pozbawionym równowagi społeczeństwie. Ajurwedyjska medycyna oparta na ziołach, mająca żywy kontakt z dzisiejszym światem, jest nam obecnie potrzebna bardziej niż kiedykolwiek.

Choć niektóre najważniejsze zioła stosowane w ajurwedzie nie mają swoich odpowiedników w ziołolecznictwie zachodnim, wiele roślin popularnych na Zachodzie, takich jak woskownica, berberys i tatarak, powszechnie wykorzystuje się również w Indiach, a w ajurwedzie można znaleźć o nich dużo użytecznych informacji. Nawet typowe zioła ajurwedyjskie, na przykład aśwagandha i haritaki, można włączyć do ziołolecznictwa zachodniego na takiej samej zasadzie, na jakiej włączono chiński żeń-szeń i tang kuei; również gotu kola, ziele pochodzące z Indii, jest powszechnie stosowane w niektórych krajach zachodnich. Wiele ziół ajurwedyjskich to popularne przyprawy, na przykład imbir, kurkuma, kolendra czy kozieradka. Ogromną część farmakologii ziół ajurwedyjskich stanowią choćby same zioła i przyprawy powszechnie dostępne w Ameryce.

Termin ajurweda oznacza naukę o życiu, a nie medycynę hinduską; także będącego jej częścią ziołolecznictwa nie należy uważać za ziołolecznictwo indyjskie. Jest to nauka o tym, jak żyć, obejmująca wszystkie sfery życiowe oraz łącząca życie pojedynczej osoby z bytem całego wszechświata. Ajurweda jest otwarta, uwzględnia wszelkie przejawy życia oraz wykorzystuje wszystkie metody, dzięki którym osiągamy większą harmonię.

Ajurweda nie jest zachodnia ani wschodnia, starożytna ani nowoczesna – jest jednością ze wszystkim, co żyje, jest wiedzą, która należy do wszystkich żywych istot, a nie systemem im narzuconym. Jest źródłem, z którego można swobodnie czerpać i które można dostosowywać do wyjątkowych potrzeb indywidualnego człowieka w jego określonym środowisku.

Ziołolecznictwo ajurwedyjskie oferuje nam nie tylko wiedzę o poszczególnych ziołach, lecz także zrozumienie ich roli. Ajurweda zachęca do usuwania barier pomiędzy ludźmi. Aby mogła nadejść nowa era, musimy zacząć dzielić się wiedzą o uzdrawianiu człowieka, przy czym musi to nastąpić w dzisiejszym świecie, takim jaki jest.

Wykorzystano fragment książki "Joga ziół. Ziołolecznictwo ajurwedyjskie" David Frawley, Vasant Lad


Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.